Het verhaal van Noura Raji.

Een bijzonder huwelijk in 1990 van vader Raji.
Noura’s vader huurde, toen hij in Zaandam kwam werken, een kamer bij een Nederlandse familie. Hij trouwde met de dochter des huizes, een gemengd huwelijk, in die tijd iets heel bijzonders, het haalde de krant. Toen Noura in 1990 in Turkije trouwde met een Turkse man, was dat daar een “hot item”. Ook zij kwam in de krant.

Noura is in Nederland geboren en opgegroeid. Marokkaanse les heeft ze nog wel gehad, maar ze ging de talen door elkaar halen en is daarmee gestopt. School en opleiding waren voor haar en haar ouders vanzelfsprekend. Met haar HBO-opleiding cultureel-maatschappelijk werk volgde ze de richting die eerder haar vader gegaan was.

Werken bij het Buitenlandse Vrouwen Overleg.
Het werken daarna, bijvoorbeeld bij het Buitenlandse Vrouwen Overleg was een logische voortzetting. Noura werkt nog steeds met “buitenlanders”. Zij vindt het van belang, dat er meer aandacht en ondersteuning voor vreemdelingen zou moeten zijn. De behandeling moet op dezelfde manier zijn. Waarom moeten bepaalde groepen wel een inburgeringscursus doen en andere niet? Ze moeten allemáál leren hoe het er in dit land toegaat.

Als alleenstaande moeder ondervindt ze, dat “de derde generatie het zwaarder heeft dan de tweede”. Daarover praten we verder.
Natuurlijk is er over haar gezegd: ”Zij heeft een Nederlandse moeder, daarom heeft ze een goede opleiding”, maar echt last van discriminatie heeft ze nooit gehad tijdens haar jeugd.

Vandaag de dag is het anders. De maatschappij verandert en de jongeren van nu hebben het moeilijker. Ze merkt het aan de vragen, die haar nu vaker gesteld worden. Er wordt meer gelet op kleur en zwart haar. Men vraagt haar nu vaker, of ze een dubbele nationaliteit heeft en of ze er niet een zou moeten opgeven uit loyaliteit.
Afgezien van het feit dat dat domweg niet kan, maar waaruit blijkt je loyaliteit? Niet uit je huidskleur, maar wel uit hoe je bezig bent, hoe je werkt, aan de maatschappij meedoet.

Mensen kunnen nog zo goed integreren, een deel van hun eigen cultuur zullen ze altijd behouden.

Met heel veel Marokkaanse jongeren gaat het prima.
Van Marokkaanse jongeren bestaat een stereotiep beeld, een negatief beeld. En in de media gaat het vooral over een kleine groep, die het niet goed doet, maar met heel veel gaat het wel prima!
Ze merkt onder andere aan haar zoon, dat jongeren daar last van hebben, zich hier niet echt meer thuis voelen; “ga naar je eigen land”, zegt men dan, maar wat is hun eigen land? Ze zijn hier geboren en getogen! Mensen stoppen je meteen in een hokje als ze horen dat je Marokkaan bent of Turk. Ze hebben meteen een beeld van hoe je bent.

Maar wat er echt toe doet, zegt ze, is wie je zelf bent, daar zouden mensen naar moeten kijken, dan kan het onderscheid dat nu nog steeds wordt gemaakt tussen allochtonen en autochtonen, verdwijnen».