Niet één, niet twee, maar drie pick-ups met één telefoontje.

“De zeventiger jaren: het was nog rustig op onze kleuterschool, we hadden een eigen gebouw met grote lokalen, een speelzaal en een eigen speelplaats.  Een ideale situatie op onze kleuterschool in de Wilgenstraat in Zaandam. De hoofdleidster en de kleuterleidsters werkten enthousiast samen.

Ieder jaar gaven we ons minstens twee keer op voor een extra applicatiecursus op de opleidingsschool. In 1965 was die in Alkmaar, met zijn allen in de auto, een volle aula waarin we spelletjes en liedjes oefenden. Muziek en zingen is nog steeds mijn favoriete bezigheid. Maar de zangstemmen en muzikale kwaliteiten van mij en mijn collega’s verschilden nogal: van een zware bijna-bas tot een zuivere hoge sopraan. Het was dus best belangrijk om daar iets mee te doen.

‘Benny Vreden’ diende zich aan, met liedjes en versjes voor de kleuters. We besloten ons daarop de abonneren, iedere maand een nieuw grammofoonplaatje met op de voorkant het liedje en op de achterkant de melodie. Appeltje, eitje: het muzikale niveau zou absoluut snel omhoog gaan, hoopten we.

Er was echter één probleem, de oude pick-up die we van een ouder hadden gekregen, sneuvelde. We klopten aan bij het schoolbestuur, dat wilde niet mee werken. Volgend jaar misschien?

In overleg met de oudercommissie besloten we een rommelmarkt te organiseren voor dit belangrijke onderwijsdoel. Op de oproep werd enthousiast gereageerd. Binnen een week waren de speelzaal en de gangen volgestouwd met oude spullen. Natuurlijk moest er een loterij bij. Ik was het meest bekend in de wijk, dus ik kreeg de opdracht om alle winkeliers op de Zuiddijk te bellen voor een ‘prijsje’. De krentenbroden en leverworsten stroomden binnen. Misschien had de elektriciteitswinkel van Van der Leeden ook wel iets voor ons: een afgeprijsd scheerapparaatje of zoiets.

Ik werd direct doorverbonden met de directeur: ‘Een rommelmarkt op een kleuterschool? En wat willen jullie daar dan voor kopen?’ Toen ik halverwege mijn uitleg was, onderbrak hij me. ‘Een pick-up? Die kan ik jullie zo wel geven, je kunt hem morgen komen halen’.

Dat was het moment waarop ik een beetje begon te stotteren. ‘Eigenlijk was het de bedoeling dat we in alle drie de klassen een pick-up bij elkaar zouden sparen’. De directeur kuchte. ‘Oh, drie pick-ups dus. Die kan ik ook wel missen. Ik laat ze morgen wel even brengen.’

Met één telefoontje had ik niet één, niet twee, maar drie mooie rode pick-ups gekregen. Het doel van de actie was in één klap bereikt! Hiep, hiep hoera voor meneer Van der Leeden!

Natuurlijk is de rommelmarkt doorgegaan, we haalden meer dan duizend gulden op, genoeg voor een nieuw klimrek op de speelplaats».