Mijn kennismaking met de Zaanstreek.

Zaandam was een plek om langs te rijden, op weg naar mijn schoonouders in  Schoorl. We reden dan ‘over’ de Albert Heijn, rakelings langs een kerktoren en meestal vonden we het er stinken. “Je zal er maar wonen’ zeiden we dan.

En nu woon ik in Zaandam, al 12 jaar. Oorspronkelijk kom ik uit Haarlem. Het langst heb ik gewoond in Amsterdam, zo’n 25 jaar. Die rit over de snelweg, een bezoekje aan elektronica gigant Wastora en een foto van de woonboot steigers aan de Houthavenkade, waren mijn eerste kennismakingen met de Zaanstreek.

Een groepje actievelingen trachtte de verplaatsing van de woonboten op het Westerdok in Amsterdam te voorkomen, ik was daar één van. Mijn schip, de Johanna-Kornelia, een klipperaak van 28 meter, lag langs de kade van het Westerdok. We hadden een tuin over de gehele lengte en een schuurtje erbij. Het grensde aan een in onbruik geraakt rangeerterrein van de Spoorwegen, in mijn tijd, de favoriete afwerkplek van de heroïne hoeren van het CS.

Maar alles ging op de schop. Het zou het dichtstbebouwde gebied van Nederland worden. Alle woonschepen in het Westerdok werden opnieuw gerangschikt. Sommige schepen moesten weg en de woonschepen uit de nabijgelegen Vlugthaven, moesten erbij. Het werd een krappe boel. Van een vrije plek met prachtig uitzicht over het water, kwamen we in het zogenaamde ‘piano-model’ te liggen… als de toetsen van een piano dus, naast elkaar.

Toen de verplaatsing niet meer tegen te houden was, probeerden we het in ieder geval zo aangenaam mogelijk te maken. Iemand had een foto meegenomen van woonbootsteigers in Zaandam. Wauw, die waren mooi, dat wilden wij ook wel. Brede steigers, 5 meter ruimte tussen de schepen én per schip een schuurtje! Met de Zaanse foto in de hand en veel goede argumenten, hoopten we de architecten en belangrijker nog, de gemeente Amsterdam over te halen om ook voor ons zo’n plek te creëren. Maar helaas, men vond het te duur en bovendien was er te weinig plek. Wij moesten dichter op elkaar en de walbewoners moesten zicht hebben op het water.

Veel bootbewoners hebben hun schip met pijn in het hart verkocht en zijn verhuisd. Ik woon nu op een steenworp afstand van de woonboten aan die mooie Zaanse steigers. Vrijwel dagelijks loop ik er langs. Ik geniet van het water, de stoere schepen en de steigers met hun schuurtjes, die ik in ieder geval, met enige weemoed, kan zien!