Deel 3: Lucia Blom en het Czaar Peterhuisje.

Het Czaar Peterhuisje.

« Mijn vader is in 1971 aangenomen bij het Czaar Peterhuisje. Hij heeft dat altijd, samen met mijn moeder, met veel plezier gedaan. Hij is tot zijn vijftigste bootwerker geweest, hij was fysiek  op. Tot 1978 is hij beheerder geweest; op 55 jarige leeftijd is hij onverwachts overleden ».

De moeder van Lucia met een Russische toerist.

Na het plotselinge overlijden van haar vader heeft Lucia op 27 jarige leeftijd het werk overgenomen. Zij voelde zich verantwoordelijk naar haar moeder toe. “Ik zou dat nu niet meer doen, want je zit er aan vast”. Lucia heeft twintig jaar daar gewerkt en gewoond met haar gezin (echtgenoot en drie kinderen).

Toeristen vonden altijd, dat zij te allen tijde het museum mochten bezoeken. Altijd naar binnen glurende mensen, getik tegen de ramen. Het leek wel een gevangenis.

“Mijn interesse voor die periode in de Russische geschiedenis was niet groot. Ik vond het veel leuker om contact te hebben met bezoekers. Ik had een hobby: kraaltjes breien. Op tafel lagen allerlei spulletjes, patronen, kraaltjes en dat trok altijd veel aandacht. Vooral vrouwen vonden dit leuk. Sommige bezoekers kwamen nog wel eens terug en brachten kraaltjes uit dat land mee.

Ik vond het leuk als kinderen op bezoek kwamen voor een werkstuk. Ik kreeg vaak cadeautjes van Russen, die bij ons op bezoek kwamen. Die cadeautjes hield ik niet zelf; ik gaf ze door aan de kinderen voor hun werkstuk. Russen vonden het altijd leuk om mijn woonkamer te zien, ze kwamen nooit ergens binnen, ze vonden dat prachtig. Dit soort zaken maakten het voor mij wat draaglijker”.

Lucia laat een foto zien van Gorbatsjov in het Czaar Peterhuisje. De dag voor zijn komst beviel Lucia van haar tweede kind. Haar oudste dochter heette Gorbatsjov welkom.

De gemeente Zaanstad wilde het Czaar Peterhuisje privatiseren en kwam in handen van het Zaans Museum. Dat was voor Lucia het moment om te stoppen. Zij kreeg een baan aangeboden bij het Gemeentehuis in Zaandam waar ze tot haar pensioen met plezier heeft gewerkt.

De Russische oorlog in Oekraïne grijpt Lucia natuurlijk erg aan. Ze heeft nog contact met de kleindochter van haar neef; die is een aantal keren in Zaandam geweest.  Het gezin heeft besloten daar te blijven. Haar man mag niet weg; hij moet het land dienen.

Lucia voelt zich verbonden met Oekraïne: zij zet zich in als vrijwilliger voor vluchtelingen en helpt hen met raad en daad, bijvoorbeeld met het regelen van een paspoort.