Abseilen van de Watertoren.

Ik heb een eigen kamer in het huis van oma; meestal slaap ik daar eens in de week.

Ze is best aardig, maar soms ook een beetje lastig: op tijd naar bed, op tijd aan het ontbijt, eten aan tafel, niet altijd voor de TV of de computer zitten.

Ze houdt van klusjes, ze noemt dat vrijwilligerswerk en soms denk ik, dat ikzelf haar klusje ben. Dan vraagt ze: wil je niet een beetje geld verdienen. Wil je me helpen bij de Zaansche Molen, of bij het Museum.

Eigenlijk heb ik meestal geen zin en dan zeurt ze een beetje, net zolang tot ik het wel leuk vind. Dan ga ik kinderen helpen met knutselen, rommel opruimen en vooral veel sjouwen. Vaak zijn de dingen buiten, in de regen, in de wind of in de storm. Gelukkig niet bij CODE ROOD, want dan ga ik echt niet!

Vandaag had ze me weer overgehaald: Ik moest naar de Watertoren. Daar moesten spullen worden neergezet; kon ik gelijk even kijken hoe dat abseilen ging.

Ik moest heel vroeg opstaan op mijn vrije zaterdag, bijna geen tijd voor het ontbijt.

We hebben de zware tafel neergezet, alle spulletjes erop en toen was ik klaar.

De Watertoren bij Westzaan is 42 meter hoog. Het vroor toen we erheen gingen. Er hingen twee hele lange touwen aan. Bovenop stonden mensen in een klettergordel met helmen op. Een voor een gingen ze over het hekje en dan aan het touw naar beneden.

Het was heel koud buiten, maar ook binnen. In de hal waren hele dikke pijpen waar het water doorheen kon stromen, met grote kranen eraan. Ik zat achter de tafel en speelde met de mijn telefoon, soms vroeg iemand wat aan me, maar dan stuurde ik die gauw naar mijn oma.

We mochten met de lift naar boven, naar 9 hoog en dan met de trap naar 10 hoog. Daar was een restaurant. Jammer, het was dicht. Ik kon heel ver kijken. De Abseilers stonden te wachten. Ik vond het wel leuk om daar te zijn, maar wel koud.

Ik wil best nog een keertje abseilen, maar ik denk, dat ik dat liever in de zomer doe.

Ravi van Berge, 13 jaar.