De strijd tussen David en Goliath.

Bernard Bol was van 1959 tot 1994 werkzaam als Bedrijfsleider bij Croklaan. Eén van zijn vele verhalen speelt zich af in de jaren zestig:

“Onze president-commissaris ir. J.C. Kaars Sijpesteijn werd in 1961 opgenomen in het ziekenhuis vanwege hartklachten. Hij kreeg het advies Becel op zijn brood te smeren. Becel, een product van Unilever, was alleen te koop bij de apotheek. Hij vroeg aan ons of wij dit ook konden maken. Dat lukte mede dankzij onze gekwalificeerde laboratorium medewerkers. Wij brachten het uit onder de naam Crokvitol.

Voor ons was de consumentenmarkt een nieuwe markt. Een verkoopstaf was er niet. Daarom werden technici, laboranten, administratieve medewerkers de weg opgestuurd. Ik ben zelf naar een AH winkel in Bloemendaal gegaan met een lading blikjes. Bij binnenkomst in de winkel werd mij snel duidelijk gemaakt, dat ze “deze rotzooi niet in de winkel wilden hebben”. Toen ik bij mijn auto terugkwam waren er toch een aantal blikjes uitgehaald door het personeel. Bij de kassa stonden een groot aantal dames te wachten. Ik heb toen dringend verzocht alles terug te geven, omdat ik anders aangifte zou doen van diefstal.

Uiteindelijk is het met Albert Heijn goed gekomen, zij hebben Crokvitol in hun assortiment opgenomen. Samen met enkele andere “techneuten” hebben wij een productielijn opgezet. Iedereen die beschikbaar was moest hierbij helpen. Ze noemden ons de “Gouden Ploeg”. Analisten van het laboratorium ondersteunden deze ploeg. Zij maakten de blikjes schoon met alcohol, voordat de papieren wikkel eromheen kwam.

Na afloop van de werkzaamheden werd met grote regelmaat door de “Gouden Ploeg” menig drankje genuttigd bij een kroeg in Wormerveer. De verkoop liep goed. Unilever had dit ook in de gaten en haalde de Becel uit de exclusiviteit. Omdat zij ook zo slim waren om Becel in moderne kuipjes te verkopen overschaduwde Becel ons product. Maar wij waren ook niet voor één gat te vangen: halvarine werd ontwikkeld met 40% vet in plaats van 80%. Dit werd gemengd met water en daarom was er een wijziging nodig in de Warenwet. Ambtelijke molens malen langzaam en toen de wet eindelijk was aangepast kwam Unilever met hetzelfde product. Er volgde een sportieve strijd maar wel een strijd tussen David en Goliath: met bloedend hart hebben wij in 1969 besloten dit avontuur te beëindigen en de verkoop van halvarine af te stoten”.