De piano

In mijn ouderlijk huis stond een glimmende, zwarte piano. Niemand mocht daar aankomen behalve tante Truus, die hem iedere week poetste en tante Ina die kinderliedjes oefende. Op een dag was de piano verdwenen, jarenlang heb ik me afgevraagd wat ermee gebeurd is.

Gerbrand, mijn opa, was muzikaal. Hij had een mooie zangstem en begeleidde zichzelf op de piano van de buurman. Hij kon best doorleren, maar daar kwam niets van in. Na de lagere school moest hij helpen op de boerderij. Wel werd er een hotelpiano gekocht via een opkoper.

Hij kreeg een plek in de mooie kamer van de boerderij naast het kabinet, het dressoir en de grote tafel.

Gerbrand oefende ’s avonds en verder bleef de klep dicht, behalve als er op feestjes behoefte was om een moppie te zingen, dan werd Gerbrand van stal gehaald. Vooral Marialiederen en levensliederen waren populair.

Gerbrand trouwde met Geertje, die overleed toen mijn moeder pas vier jaar oud was. Ook Gerbrand stierf al op veertigjarige leeftijd aan de tering. Zijn tweede vrouw Neeltje ging uiteindelijk terug naar haar vader, die verordonneerde dat er voor het instrument geen plek was in zijn boerderij. Een weduwe met een piano, dat was ongepast. Terug naar de familie met dat ding! Niemand wilde dat lelijke bakbeest in huis. Uiteindelijk ontfermde opoe zich erover en zette hem stevig in de boenwas. Na haar dood kon de piano niet verkocht worden. Hij was tenslotte van haar schoonzoon geweest.

Een verre neef zette hem op zijn school neer. Daar kreeg hij een heel ander leven. Voor alle feestdagen was er een toepasselijk lied. Alle liederen uit “Het Nederlands Volkslied” stonden op zijn repertoire.

Tijdens de Hongerwinter is hij bijna aan kachelhoutjes gehakt. De schoolmeester ging met pensioen. Hij vermaakte de oude piano aan de school. Niemand speelde erop, want er was een modern handorgeltje aangeschaft. De piano verhuisde naar de donkere hoek achter het toneel. Bij de grote schoonmaak kwam hij boven water.

Zo kwam de piano terecht in onze voorkamer. Mijn ouders hadden geen geld om hem te laten stemmen en ook niet voor muziekles. Op een dag was de piano verdwenen. ‘Hij paste niet meer in huis,’ zei mijn moeder.

Een onderwijzersgezin adopteerde het oude beestje voor twee dochters. Zij gebruikten hem liever als trampoline.

Tenslotte is de piano ten onder gegaan aan houtworm en eindigde zijn leven op de schroothoop.