1988

Deel 2: Van de Sahara naar de sneeuw.

Het verhaal van Naima Fattah
Door Peta Steenis

Naima’s vader, Ahmed, was medeoprichter van de Sounnat moskee in Koog aan de Zaan (opbouw tussen 1985 en 1987). Daarvoor deden ze hun gebeden tijdens het vrijdaggebed en de Ramadan in huizen en buurthuizen.

Naima heeft haar man op vakantie in Marokko leren kennen. Het was haar eigen keus om met hem te trouwen. Ze hebben inmiddels drie kinderen. Naima is nu 24 jaar werkzaam als ziekenverzorgende bij Evean Guisveld, wat ze met veel liefde en passie doet. Haar man heeft twee jaar een inburgeringscursus gevolgd en het Nederlands geleerd. Hij werkt bij een bandentransportbedrijf.

In 1988 werd Ahmed ziek en overleed acht jaar later op 60-jarige leeftijd. Vanwege zijn dementie waren dat zware jaren. Moeder, Khadija, is gaan werken in diverse schoonmaakbaantjes en ging dagelijks naar het verpleeghuis om hem te helpen met eten. In de weekenden kwam hij thuis en als de familie naar Marokko ging, namen ze Ahmed ook mee.

Twee jaar na het overlijden van Ahmed kreeg Khadija een dodelijk ongeluk, ze was toen 50 jaar oud. Dit was een grote schok voor de familie. De jongste twee zusjes kwamen bij Naima wonen en de jongste broer bleef (onder toezicht) in het ouderlijk huis wonen samen met twee oudere neven. Alle broers en zussen hebben toen twee jaar lang dagelijks samen gegeten in het ouderlijk huis.

Bij haar ouders thuis was het niet heel vrij, maar ook niet heel streng. Naima mocht bijvoorbeeld niet uitgaan, maar wel naar verjaardagsfeestjes. Ze heeft er geen problemen mee gehad, dat haar broers wel uit mochten gaan. Het was thuis heel harmonieus.

Naima is gelovig, maar is daar wel in vrijgelaten. Na de geboorte van haar oudste kind heeft ze zelf gekozen om een hoofddoek te gaan dragen. De Koran staat op een speciale steun aan de muur. Naima vertelt, dat ze Arabische les heeft genomen toen ze 40 jaar was en aansluitend nog koranles, waar ze de manier van uitspreken leerde. Ze heeft de Koran een paar keer helemaal gelezen en is trots dat ze deze nu kan lezen. Het geeft haar innerlijke rust.

Hoewel ze dit niet persoonlijk meemaakt, heeft Naima de laatste jaren wel last van de negativiteit ten opzichte van haar cultuur en de Islam. Ze wordt er verdrietig van en kijkt daarom niet echt meer naar het journaal. Ze vindt, dat haar cultuur in een verkeerd daglicht wordt gezet. In het dagelijks leven zijn er soms discussies, waarbij ze dingen moet uitleggen en het gevoel krijgt dat ze zich moet verdedigen. Vroeger was dit nooit zo, ze voelde zich heel welkom in Nederland. Naima is met “goed zijn” opgevoed en doet haar best om “goed” te leven. Dat is niet zo veel anders dan de meeste Nederlanders. Ze heeft ook Nederlandse vrienden. Naima brengt wat zij belangrijk vindt over op haar kinderen. Het is aan henzelf wat ze er uiteindelijk meedoen, zo is zij ook opgevoed.

Reacties

0 commenti

Lascia un Commento

Vuoi partecipare alla discussione?
Fornisci il tuo contributo!

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *