De ballenvergiet van W.S.V. ‘30.

Jur Kingma haalt herinneringen op uit zijn voetbalcarrière bij WSV en de functie die zijn vader Klaas daar bekleedde.

“Mijn vader was secretaris bij W.S.V.’30. Meester Kamp was de voorzitter, tevens talentscout en dus probeerde hij zoveel mogelijk jongens aan het voetballen te krijgen. Ik werd op mijn tiende keeper bij de welpen. Terwijl ikzelf droomde van geweldige ‘saves’ werd ik ballenvergiet genoemd.

Mijn pa heeft in het eerste elftal gevoetbald en via de voetbalclub maakte hij veel vrienden. Meester Kamp rekruteerde ook de bestuursleden. Zo werd pa eerst gewoon bestuurslid en al snel secretaris. We hadden als een van de weinigen in Wormer telefoon èn een typemachine. Daar stond wel wat tegenover. Ik moest altijd brieven voor WSV wegbrengen en het clubblad de W.S.V-er bezorgen.

Soms was er bestuursvergadering thuis. Het hele huis stond blauw van de rook. Mijn broer Cees en ik lagen op de zolder met onze oren op de grond te luisteren, want er werden grote geheimen besproken zoals de opstelling voor de komende zondag. Met deze geheime kennis voelden wij ons erg belangrijk. Bij uitreizen van WSV mochten we soms mee met de bus naar exotische oorden als Anna Paulowna. Er kwam een belangrijke connectie tussen de oorlog en het voetbal in de vorm van betaling. WSV is niet aan betaald voetbal toegekomen.

In de tweede helft van de jaren vijftig kwamen er uitwisselingen tot stand tussen sportclubs in het hele land. Zo was er dus een aantal keren een toernooi tussen WSV en Avanti. Dat was niet geheel toevallig, want Oom Dolf was secretaris van Avanti in Glanerbrug bij Enschede.

En er was ook verband tussen WSV en Van Gelder. Veel leden werkten op de fabriek. Soms kreeg de club een dekschuit sintels uit de elektriciteitscentrale om de paden rond de voetbalvelden op te hogen. Het was dus gewoon vliegas waarop we naar wedstrijden keken.

Ma had een kijkje op de voetbalclub, want behalve secretariaatswerk was er terreinonderhoud met de onderhoudsploeg, krijtlijnen trekken. Dat gebeurde bij voorkeur na de ochtendploegendienst. Verder waren er de uitwedstrijden en op zondag na de vroegmis de terreinen keuren. En er kwam ‘volk’ aan de deur. Soms vervelend volk, zoals Gerrit Meijer die vond dat hij in een te laag elftal was opgesteld. Ook vóór de sociale media waren er al lieden die zo hun onvrede kwamen ventileren.”