Deel 2: Jan Hek: Hoe ik stopte op de chocoladeafdeling van Verkade.

Het is waarschijnlijk de laatste regeling met een gouden randje.

“In totaal twaalf jaar werkte ik bij Verkade. Met veel plezier. In 1994 ben ik gestopt. Op een ochtend sprak meneer Schriek me aan. ‘Jan, er is gisteren vergadering geweest en het is zo, dat er zes mensen van onze chocoladefabriek in aanmerking komen om eruit te gaan met een regeling. Daar ben jij er één van. En, wat doe je? Het is waarschijnlijk de laatste regeling met een gouden randje.’

Mijn antwoord was: ‘Dan graag!’ Schriek zei: ‘Dat meen je toch niet?’ Toen zei ik: ‘Dat meen ik wel. Ik heb altijd gezegd, dat ik wou dat ik eens een knappe regeling kreeg; dat ik niet tot mijn 65^e hoef te werken.’ Ik ben een caravanner, ga graag met vakantie. Mijn vrouw sukkelde toen al en nu nog erger, dus mij was dat wel welkom.

Zijn antwoord was: ‘Daar ben ik niet zo blij mee.’ Dat meende hij ook.
Ik zei: ‘Dat lossen jullie wel weer op hoor. Ik ben nog niet weg en ik kan Bertus Ducrocq opleiden.’ Dat is ook zo gebeurd. Ik moet er wel bij zeggen, op dat moment was het niet zeker. Ik was toen net zevenenvijftig geworden in 1993. In juni, voor ik zestig werd, liep de CAO af en zou ik met de VUT kunnen gaan. Als toen bekend was geweest, dat ik er op mijn 60ste ook uit zou kunnen gaan, was ik nog twee jaar gebleven. Maar nu durfde ik dat risico niet te nemen. Die hele afdeling heb ik gemaakt zoals ik hem wilde.

Meteen belde ik mijn vrouw. Zij zei: ‘Man, dat moet je direct doen. Ik zorg, dat er straks een lekker flesje wijn klaar staat.’

Spijt heb ik er nooit van gehad, maar ik ben niet weg gegaan, omdat ik dat wilde. Ze deden ook nog een voorstel van een wissel, maar daar trapte ik niet in. Ook niet als ze meer betaalden. Ik had het perfect naar mijn zin. De hele boel beneden liep als een trein. Iedereen was gelukkig en tevreden. We maakten tweehonderd ton chocola, of meer, in de week.
Mijn antwoord stond vast; ‘Allemaal prachtige plannen, maar ik doe het niet.’ Ik had er geen zin. Mijn vrouw zei ook, dat ik het niet moest doen. De wisseling ging niet door en ik ging tevreden met de VUT.”