Kate en Karen uit Belfast.

In 1990 woedde in veel steden in Noord Ierland een heftige strijd tussen katholieken en protestanten. Door de kerken in ons land is een actie gestart om wederzijds begrip te kweken via de Ierse kinderen die daar de dupe van waren. Ik reageerde enthousiast op de oproep van de vijf samenwerkende kerken uit Koog Zaandijk. Zij zochten gastouders voor twee dertienjarige tieners uit Belfast. Ik noemde mijzelf de ongelovige in dit gezelschap, omdat ikzelf niet bij een kerk was aangesloten.

En zo gebeurde het, dat Kate (katholiek) en Karen (protestant) voor drie weken een warm plekje in ons gezin kregen. Ze sliepen samen in één kamer, aten bij ons aan tafel. Ook volgden ze een programma van excursies en leerzame uitjes onder leiding van een groep oudere jongeren.

Na de eerste geslaagde logeerpartij heb ik me aangemeld bij het organisatiecomité. Vier jaar lang hebben we ons uiterste best gedaan om de Ierse kinderen een paar fijne en leerzame weken in ons land te laten beleven. We moesten alles zelf organiseren: logeeradressen, programma’s en vooral ook ervoor zorgen dat de financiën op tafel kwamen.

In die tijd heb ikzelf een bezoek aan Belfast gebracht. De sfeer was gespannen: met zandzakken gebarricadeerde pubs en Engelse soldaten die in de tuintjes lagen met het geweer in de aanslag. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe onze logeetjes hier hebben geleefd en ik was zelf maar al te blij dat ik een Nederlands paspoort kon tonen.

Wij hoopten met onze actie vanuit Zaanstad bij te dragen aan meer begrip voor elkaar.

Het bezoek van de Ierse kinderen werd standaard afgesloten met een oecumenische viering, waarover vaak eindeloos vergaderd moest worden tussen de samenwerkende kerken. Teksten zijn letter voor letter gespeld. Bijvoorbeeld over de juiste tekst voor het Onze Vader. Uiteindelijk mocht ik als “heiden” de knoop doorhakken, dat vond ik wel bijzonder.

Eén van onze acties was ook: geld inzamelen voor een busje waarmee de kinderen in Belfast vervoerd konden worden. We hebben dat busje na een spannende reis zelf op de plaats van bestemming afgeleverd.

Na 1994 zijn de programma’s gestaakt, het was niet meer nodig, denk ik. Ik heb Kate en Karen nog wel opgezocht in Belfast, één van hen was zelf al moeder. Ik hoop van harte dat de kinderen van Kate en Karen mede dankzij onze acties met vertrouwen hun toekomst tegemoet zien.