Een Zaans-Zwitsers huwelijk op de Rijn.

Musicienne Edith Habraken ontmoette Zwitserse Daniel en ging in Basel wonen. Ze trouwde in Zaanse klederdracht. Inmiddels is Edith in Basel een bekendheid geworden.

Edith zelf.

“Als je in het buitenland woont, word je een ander soort Nederlander. Een beetje een Heimwee-Nederlander; ik was immers naar Basel gegaan voor de liefde en de muziek en niet omdat ik Nederland niet leuk vond! En als je gaat trouwen dan moet je iets leuks aan. In Zwitserland wordt nog steeds regelmatig klederdracht gedragen. In Basel zag ik vaak mannen lopen met een Baseler-hoed. Dat vond ik wel leuk. Zo zijn we misschien op het idee gekomen om in klederdracht te trouwen.

Mijn moeder ging naar de Zaanse Schans om inlichtingen in te winnen over traditionele Zaanse kleding. Ik kon zomaar op klompen trouwen! Klompen zijn mijn favoriete schoenen die ik nog steeds mis! Het werden “geschnitzte” klompen. Is dat Nederlands? (Redactie: “kerfsnede” heet zoiets). Mijn moeder heeft toen alles verder verzorgd. Ze heeft de klompen laten maken, is achter naaipatronen aangegaan, heeft stoffen gekocht, gezocht naar speciale knopen etc. etc. Kortom, ze heeft mijn hele trouwkostuum genaaid!

Voor mijn man Daniel was dat eenvoudiger: die kon gewoon een traditioneel kostuum in de stad kopen.

De kerk was op de Rijn. Daniel werkte namelijk bij de personenscheepvaart van Basel. We hebben een boot als kerk ingericht. Er was een koor, een jodelkoor – natuurlijk in klederdracht – dat een Jodelmesse zong. We voeren eerst met de stroom mee en precies op het keerpunt weer terug hebben elkaar het ja-woord gegeven. In zijn toespraak sprak de dominee filosofisch: “ik heb altijd al graag tegen de stroom in willen prediken!

Op het feest na afloop waren ook gasten uit Bern, óók in klederdracht. Er was volksmuziek waar mijn eigen familie de klompendans op danste!

Edith en haar man op hun bruiloft