2010
Aangevaren en aangereden.
Het verhaal van Ursulien van Berge-Bakkum Door Ursulien van Berge-Bakkum
Soms lopen de verhalenbankverhalen in elkaar over. Pakhuizen met dezelfde naam en bejaardenhuizen die door elkaar gehaspeld worden.
In de verschillende vrijwilligersklussen die ik heb, rijgen de verhalen zich vanzelf aaneen. Aan de kinderen in het Zaans Museum vertel ik over het groene huis dat in de winter 2010 is aangevaren door een boot met een vastgevroren roer. In het Monetatelier vertel ik hetzelfde verhaal over de twee geeloranje Monethuisjes. Aan de kinderen in het Molenmuseum vertel ik over Brücker, de houtsnijder, die mij heeft geleerd om een schaal te snijden uit een stuk hout.
Stukje bij beetje hoor ik ook meer over de geschiedenis van de Monetschilderijen en ook van het ongeluk in 2010 op de Zaan.
Het huis was verwoest, maar kon gelukkig worden hersteld. De aannemer die daarvoor was aangewezen stond op een dag naast me bij het schilderij. Het vernielde houtsnijwerk kwam in handen van Brücker, die intussen verhuisd was naar Drenthe.
Brücker maakte de klus af en overleed kort daarna. De aannemer bevestigde de witte, houten guirlandes op de herstelde wand. Een stuk van het vernielde huis hangt in het Zaans Museum om mijn verhaal te onderstrepen. De gevel van het huis aan de linkerkant op het schilderij is ook vernieuwd en de oude gevel is verhuisd naar Zaandijk. De achterkant van een huis aan de Lagedijk is hiermee verrijkt.
Op eerbiedige afstand van het Monethuis aan de Oostzijde staat een stevige paal, om het te beschermen tegen nieuwe aanvaringen.
Een van mijn andere verhalen begon met de volgende zin: “Ik viel van de ene verbazing in de andere toen ik huize Hartman opzocht. Het staat in een prachtig stukje van oud Zaandam, geschilderd in een echt Zaans groen kleurtje en voorzien van uitbouwtjes die we vroeger goedjaarseindjes noemden. Anita is een ras Amsterdamse die hier in de Zaanstreek haar stek gevonden heeft.”
Ze kijkt vanuit haar huis schuin op het Blauwe Huis van Monet.
Ik zat naast haar tijdens het kerstdiner, ze was weer één waterval van woorden: “Wat er nu toch gebeurd is. Mijn huis is aangereden, ik was net thuis en opeens hoorde ik een verschrikkelijk lawaai. Er stond een vrachtwagen midden in de kamer, waar ik net nog rustig op de bank zat. Mijn mooie huis, ik kon wel huilen.”
Het huis staat in de steigers. Ook hier treft men vast de nodige maatregelen om herhaling te voorkomen.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!