De kast van Bischoff.

“Onze tweeling kreeg op zevenjarige leeftijd van de lagere school een aanbod om muziek te leren spelen”, vertelt mevrouw Schooneveld-van Urk. “De één wilde een blaasinstrument en de ander een orgel. Maar ja, wij waren net verhuisd, hadden niet zoveel geld en we hadden een kast nodig. Dat was dus lastig, je wilt ook geen nee tegen je kinderen zeggen. Toen bleef er niet zoveel geld over voor een kast.

Ik ben bij Bischoff gaan kijken, ik denk wel vijftig jaar geleden. Er was toevallig uitverkoop. De kast die hier nu staat, met een kast erbovenop, kostte toen f 300,-. Dat viel dus erg mee. De lijsten van de kast waren zwart. Na een aantal jaren hebben wij een en ander aan de kast veranderd. De knopjes die er nu op zitten waren sleuteltjes. Mijn man heeft de deurtjes uit elkaar gehaald en opnieuw geschilderd. De kast paste net in deze kamer, dat kwam dus mooi uit. Maar ik denk als ik er niet meer ben en ze de kast willen optillen, hij van ellende uit elkaar valt”.

“Het leuke is, dat Bischoff ook in andere delen van het land was gevestigd. Ik had een vriendin uit het oosten van het land die van mij over Bischoff hoorde en opmerkte: “oh, maar die hebben wij ook bij ons”. Bischoff was een deftige zaak; hij zat aan de Westzijde, dat was toen de winkelstraat”.

“Ik kwam vroeger nog wel eens bij Bischoff met mijn oudste zoon in de kinderwagen. Ik herinner mij nog de lift met de trappen eromheen. Het was geen grote lift, maar je kon er wel met een kinderwagen in. Er was een soort trekdeur die je nog wel ziet in Franse huizen, met ijzerwerk”.

“Een vriendin van mij repareerde nylon kousen. Nylon kousen waren in die tijd heel duur. En als er een gaatje in zat kreeg je een ladder en je wilde natuurlijk niet met een ladder in je nylonkous lopen. In mijn herinnering trok zij de nylon kous over een soort glazen bol en ging dan dat gaatje met een klein haakje ophalen. Er scheen een fel licht in die bol om het goed te kunnen zien. Dat was dus eigenlijk heel slecht voor je ogen. Ik zie haar nog zo zitten”.