Deel 3: Greet Plekker: Verhalen om nooit te vergeten. Hannie Schaft.

Verleden tijd?
“Het is bijna 75 jaar geleden, dat Hannie Schaft op 27 november 1945 in het bijzijn van Koningin Wilhelmina opnieuw begraven werd. De Nederlandse vlag bedekte haar kist, toen ze haar plaats kreeg tussen alle anderen, die net als zij met hun leven hebben betaald voor de bevrijding van hun land en de mensen die daar wonen. Elk jaar trekt op 27 november een stille stoet naar die plek in de duinen. Mensen staan stil bij de kleine platte steen op Hannie’s graf. Vrienden die haar hebben gekend, kameraden die er samen met haar op uittrokken, vertelden vroeger over oorlog, verzet en bevrijding. Het is een verhaal, dat nooit raakt uitverteld. Wel een oud verhaal voor wie nu jong is en door de wereld loopt.

Is dat zo? Is het een verhaal geworden? Verleden tijd? Is dat fascisme voorgoed voorbij?
Wie zijn ogen en oren gebruikt ziet een wereld, waarin dag in dag uit mensen worden gedood in oorlog op oorlog. Vluchtelingen, verjaagd vanwege hun politieke overtuiging, godsdienst of ras, zwerven over de wereld. Schreeuwlelijken preken geweld en plegen geweld tegen mensen, die in hun ogen minder zijn dan zij. Ze bekladden muren met de symbolen van hun fascisme.

Fascisme.
Het is een bundeling van de slechtste eigenschappen, die een mens kan hebben. Jezelf meer waard vinden dan een ander, die rustig vernederd, verbannen, afgevoerd of gedood mag worden. Jezelf meer rechten geven dan iemand die anders is, een andere huidskleur heeft, iets anders gelooft, anders leeft of denkt.
Fascisme is denken, dat je problemen met geweld kunt oplossen. Wat je niet bevalt verbieden, verbranden of verwoesten. Mensen door leugens bang maken en zelf profiteren van de angst. Mensen zwart maken en anderen de schuld geven van je eigen ellende. Die eigenschappen vind je, soms heel openlijk, soms diep verborgen, overal op de wereld; ongezien als bacillen van een gevaarlijke ziekte.

Onder Adolf Hitler kreeg het fascisme zijn kans en kon een ziekelijke kiem door onvrede, wraakgevoelens en krankzinnige ideeën over de verschillen in ras, miljoenen mensen besmetten en miljoenen tot slachtoffer maken. Hannie Schaft zag in de jaren dat ze opgroeide hoe ver het onder bepaalde omstandigheden met mensen kan komen en hoe snel en ongemerkt zo’n ontwikkeling kan gaan, die van ontevredenen moordenaars maakt.
Daarom is het belangrijk, dat we haar verhaal en wat in haar leven gebeurde, blijven horen. Onwetendheid over wat die oorlog en het fascisme werkelijk waren en zijn, maakt dat ongelijkheid, discriminatie en racisme vandaag opnieuw een kans krijgen.

Het ‘meisje met het rode haar’ weigerde haar wereld uit te leveren aan een onmenselijk systeem, dat alleen maar op vernietiging uit was.
Waakzaamheid en verzet bepaalden haar korte leven. Luisteren naar haar verhaal en haar herdenken is levend houden wat nooit geschiedenis of dood kan zijn”.