2021

Deel 2: Hoe het allemaal begon.

Het verhaal van Leny van Vuure
Door Piet van Berge

“Op mijn achtste verjaardag hebben mijn ouders op het Waterlooplein een accordeon gekocht voor f 25. Een kennis heeft mijn broer en mij les gegeven. Als tegenprestatie kookte mijn moeder, omdat zijn vrouw niet kon koken. Met 14 jaar kwam ik al op de radio samen met mijn broer, Peter Kemper. Wij hebben veel prijzen gewonnen. Later hebben wij nog een accordeon gekocht in Den Haag, maar mijn broer is op zijn zestiende gestopt.

Ik heb les gehad, samen met Harry Mooten, van Frans van Cappelle, dat was een bekendheid. In die periode ben ik naar de Huishoudschool gegaan, maar leren was niet aan mij besteed: na twee jaar had ik het wel gehad. Ik ben op een kantoor gaan werken waar ik Herman Kesselaar heb ontmoet. Hij vormde later, samen met Berend Boudewijn, de directie van de Stadsschouwburg. Herman vond, dat ik goed speelde en zei tegen me: “Jij moet naar het Conservatorium”. Hij heeft toen voor mij een aanbevelingsbrief geschreven”.

“Ik moest voorspelen. Zij vertelden mij, dat ik eigenlijk niet naar het Conservatorium kon, omdat ik pas vijftien jaar was en ik geen goede vooropleiding had. Maar ze vonden wel, dat er pit in me zat, dus ze wilden mij een kans geven. Ik moest een jaar een opleiding volgen met wel dertien vakken, het leek wel een universitaire opleiding.

Mijn medestudenten waren al 18 jaar of ouder, hadden wel een goede opleiding genoten en waren van rijke afkomst. In mijn klas zat bijvoorbeeld Marianne van Doorn, dochter van de directeur van de DAF fabriek. Zij werd met een particulier chauffeur naar het Conservatorium gebracht. Andere studenten huurden een kamer inclusief piano voor f 1.200 in de maand! In die tijd was mijn vader overleden en mijn moeder had nog geen dubbeltje. Ik ben zes jaar lang van Zaandam naar het Conservatorium in Amsterdam gefietst. In het weekend werkte ik om geld te verdienen”.

“In het derde jaar moest ik een extra vak kiezen; ik koos voor piano. Maar ja, hoe betaal je dat? Mijn moeder kocht altijd kaas op de markt in Zaandam en de kaasboer was zo vriendelijk ons geld te lenen voor de piano: f 400. Elke week loste ik f 10 af en toen ik f 200 had betaald zei hij: “je bent zo eerlijk, laat de rest van het geld maar zitten”.

Lees verder:  Deel 3: De periode na het conservatorium.

Reacties

1 antwoord

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *