Deel 2: Struikelstenen voor de familie De Jong in Wormerveer.

Rob vervolgt zijn verhaal: ”Het zit me dwars, dat alle fondsen die ik heb aangeschreven om mij te ondersteunen geen enkele financiële bijdrage hebben geleverd. Toen de Stichting 1940-1945 mijn initiatief heeft overgenomen om overal in de Zaanstreek struikelstenen te leggen kregen zij wel van deze fondsen subsidie. Er was blijkbaar onvoldoende vertrouwen in mij als privé persoon”.

“6 Oktober was een bijzondere, maar ook prachtige dag. Ik heb een speech gehouden en daarin verwoord dat wat er gebeurd is nooit mag worden vergeten. En (Rob spreekt nu met stemverheffing) dat de Joden in de Tweede Wereldoorlog niet zijn omgekomen, zoals sommige mensen beweren, maar zijn VERMOORD! Ik heb ook een gedicht voorgedragen, dat ik vlak voor 6 oktober heb geschreven voor en over de familie De Jong”. Wij hebben dit gedicht samen gelezen. Deze dramatische gebeurtenis is door Rob op indringende wijze verwoord.

Rob vertelt verder: “Ik ben twee keer voor een half jaar in Israël geweest. De eerste keer was in 1989, ik was toen 48 jaar. Ik heb daar mijn huidige, ook Joodse, vriendin leren kennen. Zij werkte toen in een hospitaal. Ik heb er een prachtige tijd gehad, ik voelde mij direct thuis. Ik liep ook rond met het gevoel dat ik alles al kende, heel bijzonder. Met mijn rugtas ben ik overal naar toe gegaan. De Klaagmuur vond ik ook speciaal, al die buigende Joodse mensen. In de woestijn heb ik nog geslapen en met militairen gesproken. Israël voelde als ‘mijn’ land en dat is nog steeds zo”.

“Mijn vriendin heeft erop aangedrongen een keer naar Westerbork te gaan, ik zag er zelf erg tegen op. Ik heb een bos bloemen meegenomen, het voelde alsof ik op visite ging. Op die manier heb ik het een beetje van me af kunnen zetten. Ik ben ook mee geweest met het Auschwitz comité naar de concentratiekampen. Wat je ook merkt – en daar geloof ik heilig in – dat je tekens ziet in zo’n kamp. Bij aankomst in Sobibor regende het. Precies op het moment dat wij om de asheuvel heen liepen, onttrok zich een scherm van wolken en kwam er een mooie blauwe lucht tevoorschijn. Tijdens het instappen in de bus begon het weer te regenen. Wij hadden echt het gevoel, dat onze vermoorde families het heel bijzonder vonden dat wij daar liepen en dus tekens gaven”.