Honig Soap: een feest van herkenning uit de Zaanse zeventiger jaren.

“Wiske Sterrenberg en Bruun Kuijt hebben met de Honig Soap, vanuit de oude Honigfabriek aan de Westzijde, de oversteek gewaagd naar Broedplaats Hellema aan de Oostzijde. Het gebouw heeft aan de buitenkant nog een typisch industriële uitstraling. Als ik eenmaal binnen ben, glimt de Zaan me tegemoet. Overdag met druk scheepvaartverkeer, ’s avonds met de lichtjes van de overkant.

Een slingerende groep gele hesjes zwiert van de Alexanderbrug de Oostzijde in. Het zijn leerlingen van de bovenbouw. Ze zijn op weg naar de ‘Honig Soap’: een muziekvoorstelling over de zeventiger jaren in de Zaanstreek. Ik heb ze opgezocht op internet: meer dan 126 onderwerpen worden aangestipt, allemaal even belangrijk. Het was, volgens mij, moeilijk kiezen voor Wiske toen ze de teksten voor deze voorstelling schreef. Ik heb haar producties van alle Zaanse voorstellingen op de voet gevolgd, zoals Zaans Vuur, de Zaadsjouwers, de strijd om de Eenhoorn en later hoe ze de jaren 30, 50 en 60 vormgaf in de muziektheatervoorstellingen Mariamaria, Vivo en Elif op verrassende Zaanse locaties.

Als lid van de culturele commissie van Zaanstad mocht ik bij een aantal voorstellingen van Honig Soap de kinderen naar hun plek begeleiden in de nieuwe theaterzaal van Hellema. De zeventiger jaren: crisis. Ik was 20, mijn vader werkte in ploegendienst bij Scado. Hij werkte buiten de ploegendiensten als groundsman op de velden van de Kraaien. En verdiende bij als behanger en schilder bij mensen thuis. Letterlijk dag en nacht aan het werk, altijd viel hij in slaap als op zondag de pastoor aan de preek begon. Mijn moeder voedde en verzorgde tien kinderen, mijn jongste broertje was zes. Zij kookte volgens een vast systeem, zondag een stukje suddervlees met groente en aardappels, maandag bietjes, dinsdag ‘smacaroni’, woensdag pannenkoeken of Jan in de zak, donderdag gehakt, vrijdag vissticks, zaterdag peulvruchten.

Op de school waar ik werkte gingen de moeders op VOScursus en naar de Moedermavo. De autoloze zondagen tijdens de oliecrisis staan me nog vast in het geheugen gegrift.

De Honig Soap was voor mij een feest van herkenning.  De kinderen van groep 7 en 8 keken er anders naar. Anders als ik en anders als mijn oudste dochter die in de zeventiger jaren geboren is. Ikzelf was er in die tijd van overtuigd dat het leven maakbaar was. Mijn dochter dat ze kon bouwen op het fundament dat wij hadden gebouwd. De kinderen van groep 7 en 8 beseffen nu misschien dat ze niet alles kunnen voorspellen. En dat vooral de gevolgen van de Coronacrisis een heleboel onzekerheid brengen.

Ik ben heel benieuwd naar Wiske Sterringa’s visie op de tachtiger jaren”.