Les in stofferen bij Bischoff en stage in het klooster.

“Ik ben geboren in de oude stationsbuurt in Zaandam. Mijn ouders hadden daar een ruim huis. Zo groot dat mijn broers en ik, na ons trouwen, daar zelfstandig konden inwonen met een eigen ingang, keuken enzovoorts.

We hadden een familiebedrijf in de jachtbouw. Niet alleen de buitenkant van een boot is belangrijk, ook van binnen moet hij er pico bello uitzien. Dus werd ik naar een cursus gestuurd. Ik moest leren stofferen en waar kon dat beter dan bij Bischoff in Zaandam.

Op de hoek van de Stationsstraat in de Westzijde huisde deze winkel in een majestueus pand van drie verdiepingen. In de winkel verkochten ze alles op het gebied van kleding, meubilair en manufacturen. Mijn vrouw heeft er later haar bruidsjurk uitgezocht.

De directeur was een goede katholiek, ook het personeel en het merendeel van de klandizie ging naar de Bonifatius ter kerke. Maar wie niet van het houtje was, mocht daar natuurlijk ook kopen. Ik kan me herinneren, dat ik als klein jongetje, samen met mijn moeder, Sinterklaas een handje heb gegeven. Midden in de winkel was een koperen lift naast een brede trap. Halverwege was een plateau waar de goedheiligman zat. Achter hem een volière met parkieten en kanaries.

De stoffeerafdeling was boven. Er was altijd veel te doen. Ik heb het vak van stoffeerder goed onder de knie gekregen. In de Oostzijde was een katholiek klooster naast de kerk met de naam: ‘Ite Ad Josef’. Daarnaast was de Mariaschool voor meisjes en aan de overkant van de Oostzijde de Jozefschool voor de jongens. Naast het klooster was de huishoudschool Sancta Maria. Dat vonden mijn maat en ik erg gezellig. De zusters wat minder, die waren best streng. Ze reageerden niet zo blij als we kwamen werken. De meiden wel!

Onze stage bestond uit het bekleden van de bidstoeltjes van de zusters. Dat was een soort klapstoel. Wanneer de preek begon moest het hele stoeltje worden omgedraaid en kon de zitting worden uitgeklapt. Na de preek zitting opklappen en de stoel terugdraaien. Beide handelingen gingen in de kerkdienst vaak niet zonder lawaai en onrust. We hebben meer dan vijftig van die bidstoeltjes keurig voorzien van een nieuw zacht kniel- en elleboogkussentje. Dat vulden we eerst op met paardenhaar en versierden het daarna met een goudkleurig randje. Natuurlijk deden we dat gratis, het was tenslotte onze stage.

Kortom, ik heb goede herinneringen aan de lessen van Bischoff en mijn stage in het klooster”.