Nu zijn er nog maar vier.

Op het eind van het jaar is het vrijwilligersfeest van Zaanstad. Alle organisaties krijgen bericht en kunnen mensen afvaardigen. Vorig jaar was deze bijeenkomst op het Hembrugterrein in het uiterste zuiden, nu in het Wapen, het uiterste noorden.

Er was dit jaar zo enthousiast ingeschreven, dat er geloot moest worden. Ik was de enige vertegenwoordiger van onze club. We mochten in onze werkplunje aantreden, best leuk! Dan kon je meteen de organisaties herkennen. “Moet dat nou?” vroeg mijn partner.

Het was druk en donker in de grote zaal. De obers liepen ijverig heen en weer om de lege glazen op te halen van de drankjes die we met de verkregen bonnetjes scoorden.

Twee zwemvrijwilligers, in badjas, stonden royaal hun zitplaats af aan ons, ‘ouwe knarren’. We schoven aan en maakten kennis met onze tafelgenoten: Een huttenbouwer in werkbroek, twee voorleesvrijwilligers achter een stapel boeken en Jan-Kees, met Zwarte Pietenpet, in het hoekje. Hij hield zich een beetje afzijdig.

Pas halverwege de avond raakten we in gesprek. Het sociaal wijkteam is de plek waar hij zijn vrijwilligerswerk doet. Administratief werk op het kantoor en sociaal werk in de wijk. Daar probeert hij eenzame mensen uit hun huis te krijgen om contact met anderen te hebben. Koffieochtenden, wandelingetjes door de wijk en feestjes zoals Sinterklaas en Kerstmis. Daar is het nu weer de tijd voor.

“Lukt dat een beetje, krijg je die mensen een beetje mee?” vroeg ik.

“Het valt niet mee,” zei hij. “ In het begin kwamen er een stuk of tien. Dat was wel gezellig. Nu heb ik er nog maar vier met wie ik Sinterklaas vier, maar je kunt toch niet zeggen: Nu gaat het niet meer door. Dat doe je niet. Dus vier ik Sinterklaas met vier mensen. Ik weet het niet hoor. Misschien zijn er volgend jaar nog twee. Het lijkt wel of ze niet meer willen komen.”

“Maar wat doe je dan? Lootjes trekken? Surprises maken? Een spelletje met de pakjes?”

“Nee, we drinken koffie en ze krijgen van ons een cadeautje. En na een uurtje gaan ze weer naar huis. Een heel rustig vrijwilligersbaantje dus.”

“En wil je dat zo houden?”

“Ach, volgend jaar, zie ik wel weer.”

De ober komt langs, Jan-Kees bestelt nog een drankje.

Proost!