Sensoor, een luisterend oor.

Midden in de feestzaal van de vrijwilligers staat een hoge bartafel met drie krukken. Ik sta achter een muur van mensen die me het uitzicht op het podium belemmeren en bovendien voor, naast en achter me zoveel lawaai maken dat ik niets versta. In de verte piept de geluidsinstallatie. Er is één kruk vrij aan de tafel. Ik vraag toestemming. De man en de vrouw knikken vriendelijk.

Nu kan ik tenminste zien wat er gebeurt. “Komt u ook voor de prijs?’’ vraag ik. Op het vrijwilligersfeest worden in twee sessies tien prijzen van 500 euro uitgereikt voor de vrijwilligersorganisaties.

Dat zal moeilijk worden. Ik vrijwillig bij vijf clubs. Die moeten dus delen.

Stiekem kijk ik naar mijn tafelgenoten; ze dragen geen werkkleding waaraan ik hun organisatie zou kunnen herkennen. Niets! Geen opvallend T-shirt. Het enige is het mobieltje, dat voor hen op tafel ligt.

“Ja,” zegt zij. “Mijn naam is Karin. Ik vind dit ook een goed initiatief van gemeente Zaanstad. Ik wil best de pot voor Sensoor binnen halen.”

Sensoor? Straks maar even internet raadplegen.

Ik vertel over mijn vrijwilligerswerk. Zij over het hare. Het is niet zo zichtbaar, maar best zwaar werk. Sensoor leent haar gevoelig oor aan iedereen die zijn of haar verhaal kwijt wil. Zij biedt ondersteuning op elk moment van de dag of nacht (uiteraard via een rooster). Al luisterend krijg ik een grote sympathie voor deze instelling.

De presentatrice op het podium vraagt onze aandacht voor de prijsuitreiking. Het zaalrumoer verstomt een beetje. We spitsen onze oren. De eerste vier prijzen van deze sessie gaan aan onze neus voorbij. Bij de vijfde en laatste veert Karin op. Ingrid wordt genoemd. Die is toch van Sensoor!

De presentatrice wacht. “Is Ingrid van Sensoor niet aanwezig? Dan trekken wij opnieuw een prijs.”

Karin vliegt overeind. “Ojee, dat gaat goed mis. Ik ben de vervangster van Ingrid. Zij kon niet vanavond”. Moeizaam werkt ze zich langs het publiek naar het podium.

“Is Ingrid er echt niet?” vraagt de presentatrice nogmaals.

Karin beklimt het steile trapje. Struikelend komt ze het toneel op. Net op tijd! Karin van Sensoor heeft de prijs te pakken. Even later staat ze stralend tussen de andere prijswinnaars. Inwendig ben ik een beetje jaloers, maar Sensoor heeft de prijs dik verdiend, vind ik.