“Besmet” met het molenvirus.

“We hebben er allemaal een beetje last van in onze vereniging: het molenvirus. Dat is een soort van plezierige afwijking die je nooit kwijtraakt. Bij mij is het vroeg begonnen, ik liep elke dag langs molen het Pink naar de Pinkschool. Jo Voorn was daar bezig als molenaar en al gauw was ik hem elke zaterdag aan het helpen. Langzamerhand leerde ik de fijne kneepjes van het molenvak en raakte ik steeds meer betrokken bij de Zaansche Molen. Ik mocht helpen op de Bleeke Dood, de Huisman en het Prinsenhof. Op de laatste molen was Piet Klees, de vader van mijn vriend Jan, de molenaar. Ik volgde de opleiding tot molenaar en in 1972 behaalde ik het molenaarsdiploma.

Al doende ben ik steeds meer betrokken geraakt bij onze vereniging. Ik ben lid van de technische commissie; vanaf 1976 bestuurslid en later ook als vrijwillig molenaar op de houtzaagmolen De Gekroonde Poelenburg op de Zaanse Schans.

In 1963 werd de Poelenburg opgebouwd aan de Kalverringdijk. In 1967 kwam ik voor het eerst op de molen. Ruud Pos, die nu nog naast molen het Klaverblad woont, probeerde om de molen weer productief te maken. Hij heeft daar heel veel uren in gestoken. Het is Ruud toen niet gelukt om de molen economisch verantwoord te exploiteren en in de jaren ’70 kwam de molen in beheer bij de gebr. Krijt, die ook de naastgelegen molen de Kat huurden waarmee ze zaagsel zeefden. Later werd op de Kat geheel overgegaan op het ontvangen van toeristen.

In 2001 werd ik vrijwillig molenaar op de Poelenburg samen met Jan Doodeman. Van de firma Van der Stadt kregen we een oude zaagslijpmachine. Met verschillende gemiste onderdelen, die we in Dortmund bij een schroothandelaar op de kop tikten, konden we de machine compleet maken en aan het echte zaagwerk beginnen. Samen met Jan Dodeman en andere vrijwilligers zorgden we ervoor, dat de molen regelmatig draaide. We kunnen nu echt op een professionele manier balken zagen. De molenploeg is de laatste jaren verder uitgebreid, zodat de kennis van het houtzagen voor de toekomst is gewaarborgd en de molen op meerdere dagen regelmatig draait.

Door de groene kleur is De Poelenburg een echte blikvanger, de meest gefotografeerde molen op de Schans. De molen is niet toegankelijk voor publiek, dat is te gevaarlijk, omdat de molen volledig open is en dat kunnen we niet beveiligen voor massatoerisme.

Gevoelsmatig is De Poelenburg een beetje mijn molen. Met veel plezier versier ik hem samen met mijn ploeggenoten als de luilaknacht aanbreekt, dan zie ik hem pronken bij zonsopgang, net zoals dat in de vorige eeuwen gebeurde.

De Zaansche Molen is de grootste vereniging van de Zaanstreek. Veel vrijwilligers zijn in touw om de monumenten van het Zaanse erfgoed te laten werken en te behouden voor onze kinderen. En allemaal zijn ze besmet met het molenvirus, een aandoening die je je hele leven blijft achtervolgen.

We kijken uit naar de overplaatsing van het molenmuseum naar de Kalverpolder, vanuit de nieuwe locatie heb je een schitterend uitzicht op onze molens en op ons prachtige Zaanse land. En we hopen het molenvirus over te brengen op heel veel nieuwe geïnteresseerden waaronder veel kinderen.”