Sinterklaas: zie je wel, hij bestaat echt!

“De Sinterklaastijd was de spannendste periode in het jaar. De grote kleerkast in de slaapkamer van onze ouders was op slot. En de sleutel was nergens te vinden. Als we ernaar vroegen, kregen we een smoesje te horen.
Op 5 december, na het avondeten, zaten we in de voorkamer. De schuifdeuren waren opengeschoven, de gordijnen potdicht. De kolenkachel was lekker warm opgestookt.

We zongen alle sinterklaasliedjes die we kenden, behalve natuurlijk: ‘Sinterklaas is jarig, zet hem op de pot’. Opeens werd er hard op de voordeur gebonkt. We zaten allemaal doodstil en hielden prompt op met zingen. Dat moest de Sint zijn!
Niemand durfde naar de gang te gaan. Mijn vader nam de kleintjes mee om te gaan kijken. Samen sleepten ze een prachtige paarse kist de kamer in. Wij kenden die kist wel, we zagen hem alleen met Sinterklaas.

Terwijl we ongeduldig op onze stoelen draaiden, ging mijn vader plechtig in de rookstoel zitten. Hij plaatste de kist in het midden van de kamer en schoof zijn bril achter zijn oren. Sinterklaas kon net zo keurig schrijven als pa. Plechtig las hij de namen voor. Wij controleerden nauwlettend of iedereen evenveel kreeg. Aan het eind kregen we taai en chocolademelk.

Toen ik niet meer in Sinterklaas geloofde, was het een hele toer om het geheim te bewaren voor de kleintjes. We hadden niet veel geld. En zeker niet voor sinterklaascadeautjes. De kinderbijslag, die twee keer per jaar kwam, was hard nodig. Onze ouders zeiden ieder jaar in november, dat we niet op Sinterklaas hoefden te rekenen. We kunnen het niet betalen. Ze sloten toch de kast af.

Verschillende malen heb ik mijn Sintgeloof bijgesteld in: ‘Zie je wel, hij bestaat echt!’ Na Sinterklaasavond geloofde ik weer vurig.

Het sinterklaasfeest veranderde toen we lootjes gingen trekken. De voorpret was het spannendste. We probeerden van alles over het slachtoffer te achterhalen. Met Sinterklaas mocht je een beetje plagen. Natuurlijk maakten we gedichten en de surprises waren prachtig! Vaak zonde om ze te slopen. De gevers, ze verraadden zich altijd. Ze rolden hikkend van het lachen over de vloer als hun slachtoffer aan de beurt was.
De Sinterklaasavonden met surprises duurden ook veel langer, vooral toen we allemaal verkering hadden en onze vrienden daarin betrokken. Dan werd het helemaal nachtwerk.