Een onverwacht weerzien na vijftig jaar.

Tijdens de Zaanse Uitmarkt kwam ik Ingrid van Beek tegen, zij droeg een groen T-shirt met daarop ‘crew’. Zij vertelde mij haar levensverhaal.

“De plek waar ik geboren ben is in de omgeving van de Savornin Lohmanstraat. Toen ik zes jaar was, werd er een bloedafwijking bij mij ontdekt. Mijn lichaam maakte te weinig witte bloedlichaampjes. Daarom werd ik opgenomen in het Sint Jan ziekenhuis en vanaf die tijd moest ik mij daar om de drie maanden melden.
Ik ging naar de meisjesschool op de Bloemgracht bij de nonnen. Heel graag wilde ik verloskundige worden, maar dat lukte niet met mijn afwijking. Later raakte mijn lijf aan die toestand gewend en corrigeerde zich, als het ware, zelf.

Bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en zo belandde ik toch als verpleegster in het ziekenhuis.
Na een paar jaar sloeg ik mijn vleugels uit. Net als de rest van mijn familie, we waren niet zo vastgelijmd aan onze geboorteplaats.

Zaandam had ik nu wel gezien, ik werd een echte globetrotter. Via Londen Hospital, kwam ik in Parijs terecht als au pair in een gezin. Daar bleef ik anderhalf jaar en volgde een talencursus aan de Sorbonne.
Mijn broer nodigde me uit om bij hem in New York te komen wonen. Ik regelde alles zelf: stageplek, woonadres en werkvergunning. In Amerika kwam er voorlopig een einde aan mijn zwerftocht over de wereld.

Na mijn terugkeer naar Nederland kwam ik in dienst bij een uitzendbureau, weer op mijn oorspronkelijke stek, in de gezondheidszorg; een epilepsiecentrum in Heemstede.

Op mijn 32e trouwde ik. Mijn eerste echtgenoot was een einzelgänger, bij mijn tweede man kreeg ik twee zoons, allebei te vroeg geboren met alle moeilijkheden die daarbij optraden. Voor de jongens heb ik alles zelf geregeld.

Tot mijn 65e bleef ik werken. Daarna had ik nog genoeg energie over voor vrijwilligerswerk. Dat was in Molen De Huisman, Evean Nieuw Groenland en de Wereldwinkel. En vandaag ben ik vliegende kiep op de Uitmarkt.

Vorig jaar zag ik een advertentie in het NH Dagblad: Een Londenaar was op zoek naar de vroegere vriendin van Raymond Rattle. En dat was ik. Toen ik 22 jaar was, woonden we samen in Londen.
Het was na vijftig jaar een ontroerend weerzien. Het gaat niet goed met hem. Hij zit in een rolstoel en heeft het heel moeilijk.
We hebben sindsdien de banden weer aangehaald en dat voelt goed. Ook met zijn dochter heb ik contact. Zo is na vijftig jaar heel onverwacht een stukje van vroeger op zijn plaats gevallen.”