Deel 2: Els Veenis-Kaak.

‘’Raadslid zijn is niet altijd eenvoudig. Er wordt op je gelet, maar dat hoort erbij. Van al die jaren heb ik veel krantenknipsels bewaard. Fotograaf Derk Peters zei een keer: ‘Jij maakt zulke leuke plaatjes.’ Zo werd ik eens na de onthulling van Jan Wolkers’ beeld ‘Het Vruchtbeginsel’ voor ik het wist door burgemeester Arie Lems daar bovenop gehesen. Andere vrouwen maakten daar soms stekelige, wat jaloerse opmerkingen over, maar ik maakte nu eenmaal gemakkelijk en graag contact.

Op vrijdag 4 oktober 2019 tijdens de studiemiddag ‘De Zegen des Vrouwenkiesrechts’ ter gelegenheid van 100 jaar Vrouwenkiesrecht kwam duidelijk naar voren, dat het ook belangrijk is, dat vrouwen op vrouwen stemmen. Samen met enkele collega’s uit het toenmalige Raad breed Vrouwenoverleg heb ik teruggekeken op onze activiteiten. Daar haalde ik het voorbeeld ‘Omgaan met macht’ uit een van onze trainingen aan.

Ik was voorzitter van de Commissie Stadsontwikkeling, waar de vestiging van een puinbreker naast een bedrijventerrein werd besproken. De puinbreker zou geluids- en stofoverlast veroorzaken. Alle betrokken bedrijven eromheen hadden een uitnodiging voor deze vergadering ontvangen. Maar de bewoners van het woonwagenkamp, die ook daar hun bedrijf hadden, was de gemeente vergeten. Een foutje van Zaanstad! Ze zaten wel op de publieke tribune.

Aan het eind van de eerste termijn vroeg ik of er nog aanvullingen waren. De publieke tribune bleef stil. Bij de tweede termijn kwam er iemand enigszins dreigend aanlopen. ‘Met jou wil ik wel even buiten spelen,’ zei hij toen hij voor me kwam staan.
Gelukkig was de vergadering in de raadszaal en de collegetafel stond op een verhoging, waardoor we elkaar op ooghoogte aankeken. Op dat moment dacht ik ineens terug aan de cursus van jaren geleden over omgaan met macht. Ik dacht: ik ben de voorzitter, ik laat niet merken, dat ik bang ben. Ik bleef hem aankijken tot hij zijn ogen neersloeg. Dat moment had ik in feite gewonnen.
Daarna duwde hij de microfoon in mijn gezicht en dreigde hij, dat hij de wethouder en mij zou komen opzoeken. De beveiliging greep in; het is uiteindelijk met een sisser afgelopen.
Toen ik thuiskwam en het mijn man vertelde zei hij meteen: ‘Wie is die kerel, dan ga ik erheen en sla hem op zijn smoel!’ Een paar dagen later kwam deze persoon mij voor de raadsvergadering zijn excuses aanbieden. Ik vertelde hem hoe mijn man had gereageerd. ‘Hij heeft groot gelijk, dat zou ik ook voor mijn wijf doen’, was zijn verrassende antwoord”.

Lees verder: Deel 3: Nog een belangrijke functie voor Els Veenis-Kaak.