Deel 1: Wietske Kingma: meer dan 50 jaar in de Zaanse politiek.

Hommage aan Wim Swart, echtgenoot van Wietske Kingma.
Dit was een van de kernachtige uitspraken van Wim Swart, de in 1990 overleden echtgenoot van Wietske Kingma. Ook zij was en is nog steeds een begrip in de Zaanstreek. Eerste vrouwelijke wethouder, als je Oostzaan niet meetelt, (vult Wietske aan).
Het boekje SWARTkijken is in 1991 uitgegeven als hommage aan Wim ter gelegenheid van Wietskes 25-jarig raadslidmaatschap. Ik heb het in een adem uitgelezen, met ergens in mijn achterhoofd: ‘De geschiedenis herhaalt zich.’

Wietske vertelt.
Op de studiemiddag ‘De Zegen des Vrouwenkiesrechts 1919-2019’ kwam ik Wietske tegen. Na meer dan 25 jaar in de Zaanse politiek en nog een keer zolang aan de zijlijn, is het nog steeds een feest om haar krachtige mening te beluisteren.

“Ik ben een democratisch socialist en mijn uitspraken noem ik wel eens ‘kwalikrachtig’ (een krachtige uitspraak met kwaliteit). Misschien kun je het vergelijken met de enorme den die hier in de tuin groeit, waarvan de boeren zeggen: ‘Als ik mijn pet tussen de takken door kan gooien, valt hij niet om. De spanning moet je er een beetje inhouden. Vergelijk het maar met een lantaarnpaal: als er geen spanning op staat, heb je geen licht.
Zo is het mijn hele leven geweest.

Au pair in Engeland en Frankrijk.
In 1934 ben ik geboren in Dokkum (keerpunt Elfstedentocht). We woonden tegenover het gemeentehuis. Ik heb de oorlog in Friesland meegemaakt. Mijn vader was ondergedoken, omdat hij niet in Duitsland wilde werken. Ons gezin heeft het toen heel zwaar gehad.

Op mijn negentiende vertrok ik voor een jaar als au-pair naar Engeland. Daar werd ik echt als een dienstmeid behandeld. Vijf jaar later ging ik naar Parijs, met meer succes. Op verzoek van de Nederlandse Ambassade richtte ik een Maatschappelijk Advies en Inlichtingenbureau op. Ik zorgde voor het plaatsen van in totaal 200 au-pairs in Parijs. De kennis van de Franse taal is mij later goed van pas gekomen in de ‘Progil-affaire’. Zes jaar werkte ik daar; daarna gingen we terug naar Nederland. We woonden een jaartje in Amsterdam en vestigden ons daarna in de ‘rooie’ Zaanstreek. Ik voelde me hier thuis.

In de politiek.
Mede onder indruk van Jean Jaurès (voorman van de Franse socialisten) was ik bij de Partij van de Arbeid gekomen. In 1966 werd ik lid van de Gemeenteraad van Westzaan en in 1970 de eerste vrouwelijke Zaanse wethouder. In die tijd was ik ook lid van het ‘Ontwikkelingschap’ op weg naar de oprichting van Zaanstad. Het bestuur van de PvdA afdeling Zaanstreek zette mij in 1978 en 1982 op een onverkiesbare plaats. De stemgerechtigden grepen in, corrigeerden de plaats en ik werd met voorkeursstemmen herkozen als raadslid.

In 1977 werd ik hoofdingeland van de Hoogheemraadschap Uitwaterende Sluizen. Ook dat werk heb ik met heel veel plezier gedaan tot ik in 2002, met pijn in het hart, afscheid nam van mijn collegae watermannen- en vrouwen.”

Na deze uitgebreide opsomming wil ik nog veel meer weten van Wietske.

Lees verder: Deel 2: Wietske Kingma: meer dan 50 jaar in de Zaanse politiek.