Van wollen garens tot kunststofvezels.

In april 1887 koopt Maarten Koster, de overgrootvader van Kees Koster die tegenover me zit, een bestaande buullakenweverij in Wormer. In de werkplaats staan vier handweefgetouwen, een scheermolen en spoelwielen.

Kees Koster staat op dit moment aan het roer van een grote, internationale onderneming op het gebied van industrieel textiel. Koster BV maakt / weeft hijsbanden, rondstroppen en sjorbanden. De organisatie produceert voor de huidige windmolens, ophangsysteem voor riolen, band voor het vastzetten van bomen en voor rederijen. De liefde voor het weven zit in zijn DNA. Ik ben vooral geïnteresseerd in het weven van 100 jaar geleden en zoek Kees op.

‘Mijn voorouders weefden zakken (bulen) voor de olie-industrie. Na het pletten en persen van de zaden in de bulen werd de olie opgevangen; het restproduct, dat in de buul achterbleef, ‘de koek’, ging naar boeren in de regio voor hun vee. Het was heel tijdrovend om het weefgetouw gebruiksklaar te maken. Er zaten zo’n 600 draden op en het opspannen kostte je gauw twee dagen.

Het weven van de bulen werd aanvankelijk volledig handmatig gedaan. Werkdagen van 10 uur op een houten bankje waren geen uitzondering om aan de vraag van de afnemers te voldoen. De onderneming groeit gestaag (orders komen per briefkaart binnen) en in 1904 doet het eerste machinale getouw zijn intrede. Mijn voorouders voerden productie op. In 1915 volgt het tweede getouw door een petroleummotor aangedreven’.

Het weven anno 2021
De Kosters zijn hun ambacht trouw gebleven. De fabriek draait op volle toeren voor de industrie in Europa en daar buiten en niet langer meer voor de molens langs de Zaan. De wol en het katoen zijn door kunststofvezels vervangen. Nu is een afdeling marktering druk met de orders, die niet meer per briefkaart binnenkomen….

Een weefgetouw en het houten bankje zijn van de kachel gered. Tot voor kort demonstreerde Kees het buullaken weven op dat houten bankje van zijn voorouders. Het getouw is op dit moment uit elkaar gehaald. Het ligt opgeslagen bij molen De Paauw in Nauerna. Daar ligt het veilig te wachten op terugplaatsing. De datum waarop is niet bekend. Ik zou nog weleens een echte wollen buul willen weven’, zegt Kees met enige weemoed. Veel tijd om te mijmeren is er niet. Zijn telefoon gaat. Het Verre Oosten aan de lijn”.