11 November 1941. Als dieven in de nacht sluipen Henny Baljet en wat buurkinderen door de steeg achter haar huis. Er is geen straatverlichting en er schijnt geen licht uit de huizen naar buiten. Met een heel flauw lichtje van de knijpkat banen ze zich een weg door de duisternis. Het knijpen in de knijpkat zorgt voor katachtige huilgeluidjes. Het lijkt wel een spooktocht, maar niets is minder waar. Het is Sint-Maarten in oorlogstijd.

In 1940 verovert Nazi-Duitsland Nederland na een korte strijd van vijf dagen. Vanaf dag één worden er maatregelen genomen door de bezetter die het leven in Nederland beperken. De invloed van de bezetter op het dagelijks leven van de meeste Nederlanders, met uitzondering van de joodse groep mensen, is klein in het begin van de oorlog.

De jonge Henny Baljet laat zich echter niet ontmoedigen. Ze vindt Sint-Maarten fantastisch en weet nog hoe leuk het was voor de oorlog: ‘Ik heb toen in de buurt gelopen, pepermuntje en speculaasje hier en daar gekregen en veel gezongen. Bij dichte deuren waren de mensen die niets wilde geven kikkerbillen’. Nauwelijks wetende wat de oorlog inhoudt besluit ze op Sint-Maarten samen met wat buurkinderen naar een huis in de buurt te gaan. Het gerucht gaat namelijk dat het echtpaar dat daar woont kantkoek in huis heeft. De man zou dit van zijn werk in de Verkadefabriek hebben meegenomen. Op de koude avond van 11 november 1941 sluipt ze samen met een paar andere kinderen door de donkere steeg. Bij het huis aangekomen zingen de kinderen heel zachtjes het lied van Sint-Maarten door de brievenbus. Dan gaat de deur voorzichtig een stukje open. Door een kiertje van de deur wordt hen iets gegeven als ze beloven niets verder te vertellen. ‘Thuis bij de carbidlamp zagen we dat het ontbijtkoek was, eerlijk verdeeld in zes stukjes genoten we van de smaak. Sint-Maarten was zeker op dat moment een goed heiligman die veel geven kan!’