Deel 1: De Kringen.

Als nakomertje van een groot liberaal tuindersgezin in Limmen, kwam ik op 18/19 jarige leeftijd uit de kast als homo. Het was de tijd van de seksuele revolutie. Eigenlijk heb ik weinig problemen ondervonden. Mijn opleiding tot Verpleegkundige A volgde ik in Hoorn, omdat daar een aardige COC-afdeling was. Later verhuisde ik nog een aantal keren binnen Noord-Holland, o.a. naar Alkmaar vanwege een nieuwe COC-afdeling daar. Het leek wel of er nooit in alle steden tegelijkertijd een leuke COC-afdeling was. Door een goeie soos had je meer kans mensen te ontmoeten. Enerzijds had je de homostrijd voor acceptatie en anderzijds ook je persoonlijke behoeften.

Toen ik midden jaren ’90 naar Zaandam verhuisde, bleken daar ineens alle activiteiten weg. Het leek wel of alle homo’s uit het straatbeeld waren verdwenen. Als mensen stoppen met het organiseren van activiteiten wordt dat niet zomaar overgenomen door anderen, Amsterdam is immers dichtbij.

Ik dacht “er moet toch wat georganiseerd worden” en heb toen een ‘Kring’ gestart. Een Kring komt voort uit de kerkelijke organisatie De Kringen en is een gespreksgroep bij toerbeurt bij iemand thuis om te praten over geloofskwesties en homoseksualiteit. Ik plaatste een advertentie in de krant, waarop tot mijn verbazing 40 mensen reageerden. Er waren mensen bij die een leegstaande winkel hadden waar gemakkelijk feesten gehouden konden worden. De eerste bijeenkomst kwamen er wel 60 mensen, waaronder veel jongeren. Dit bracht mij op het idee een jongeren- en een ouderenclub te maken. Dit wilde men niet.

Ik wilde nog steeds gespreksgroepen voor verdiepende onderwerpen en had daarvoor ook een bijscholing gevolgd. Al met al liep het vreselijk uit de hand. Na een paar bijeenkomsten liepen veel mensen weg. Het ging hen meer om een maandelijkse borrel en een dansje. Later dacht ik “waarom had ik nou zo’n probleem met een leuke soos?  Ik had me zo gefocust op verdieping. Dat ik daar toen zo slecht mee om kon gaan”.

Bij De Kringen hoorde ook een huisbezoek. Als een soort dominee heb ik aardig wat huisbezoeken afgelegd.

Er is wel een gespreksgroep gevormd, waarvoor ik keurig overzichten maakte: wanneer en bij wie. Jammer genoeg had ik persoonlijk niet zoveel aan deze groep. Er waren een paar mensen (een soort “Willem Oltmans” types) die nogal de overhand hadden en altijd aan het woord waren. Na een jaar ben ik zelf uit de groep gestapt. De groep bleef bestaan, maar niemand wilde het contact met de organisatie van De Kringen overnemen.

Lees verder: Deel 2: De Roze loper.