Nieuwjaarsreceptie op de mooie Nel.

Tien mannen uit Haarlem en Zaanstad trokken jarenlang wekelijks naar de jachthaven van de Haarlemsche Jachtclub voor hun trainingsrondje op de Mooie Nel. Dit verhaal is van Cees, een sloeproeiende Zaankanter.

“Aanvankelijk hadden we een oranje sloep in bruikleen van een Haarlems bedrijf. We deden mee aan sloeproeiwedstrijden zoals de Amsterdamse Grachtenrace, de Slag om de Zaan en de roeiwedstrijd van IJmuiden naar Amsterdam. Maar het belangrijkste was, dat de boot een vergunning had om mee te doen met de HT sloepenrace tussen Harlingen en Terschelling, die ieder jaar in mei plaatsvindt. Een beperkt aantal sloepen mag hieraan deelnemen.

Sloeproeien is best zwaar, alleen al het gewicht van een riem voelt als lood. Met acht man en een stuurman heb je een team. Helaas konden we na een paar jaar de oude sloep niet meer gebruiken.

We zijn op zoek gegaan naar een vervanger, voorwaarde was uiteraard een startbewijs voor de HT race. Uiteindelijk vonden we een mooie donkerrode boot met de naam Het Anckertje.

Deze aankoop was voor ons een extra stimulans om een goede prestatie neer te zetten. We trainden hard, maar we merkten dat de jaren begonnen te tellen. Onze veteranenploeg moest tijdens de wedstrijden opboksen tegen steeds jongere tegenstanders die niet zoals wij, één keer, maar drie keer per week trainden. Dat we vaak ver in de achterhoede eindigden, was jammer. Dat kon echter de pret niet echt drukken, we bleven fanatiek en enthousiast.

Een bijzondere activiteit was de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie, midden op de Mooie Nel. Vaak was het koud, soms regenachtig. Dat was geen enkel probleem. Tien families trokken naar de jachthaven, de sloep werd leeggepompt en opgetuigd, het ijs in de jachthaven werd weggehakt, er was plaats genoeg voor iedereen. Een propvolle sloep zette koers over het winterse water. De tassen werden uitgepakt, chocolademelk, oliebollen, gloeiend hete glühwein en warme worstjes uit een thermoskan. Joost pakte zijn gitaar en zette een zeemanslied in dat uit volle borst werd meegezongen. Langzaamaan viel de duisternis over het water. Tijd om rozig naar huis te gaan en daar nog een beetje na te genieten van dit feestje.

Het is alweer tien jaar geleden, dat we met spijt in ons hart besloten het Anckertje te verkopen. Onze leeftijd ging ons serieus parten spelen.

De sloep vaart nu voor de Saense Kat en soms bekijken we hem vanaf de waterkant bij de Slag om de Zaan.”