Hembrug.

Anders dan tegenwoordig leerde je als kind in de jaren vijftig de jou omringende wereld niet via een beeldscherm of door een autoruit kennen, maar vanaf een zitje op de fiets van je vader.

Het favoriete uitje op zondag was – na kerkbezoek – een fietstocht naar de Hembrug. Bij mijn grootouders op de Havenstraat in Zaandam was een tussenstop. Als vader er zin in had, werd bovendien nog een tochtje met de Rijkspont bij de Hembrug naar de overkant en terug gemaakt.

Er voeren toen drie stoomponten heen en weer en daar mocht alle verkeer gebruik van maken. Bovendien was er nog een veel grotere, zogenaamde  ‘Donaupont’, die door een dieselmotor werd aangedreven. Deze pont was alleen voor auto’s toegankelijk. Ondanks het feit, dat er continu vier ponten voeren, vormden zich aan beide oevers lange rijen wachtende auto’s. De uitbaters van twee consumptiezaken op beide oevers vonden dat niet erg. Veel automobilisten veraangenaamden het wachten door het nuttigen van een ijsje of het drinken van een bekertje koffie. Daar kwam een eind aan toen de Coentunnel open ging.

Wanneer je geluk had ging de Hembrug tijdens de overtocht op de pont open. En het was helemaal feest wanneer daar een beroemd schip doorheen moest, zoals het passagiersschip ‘Oranje’ of de Walvisvaarder ‘Willem Barentsz’. De doortocht over het Noorzeekanaal maakten deze schepen altijd met voor en achter een stoomsleepboot van Rederij Goedkoop uit Amsterdam.

Als de brug niet open ging was het altijd leuk om er een trein overheen te zien rijden. Op zondagen stopte deze niet bij de halte Hembrug. Op werkdagen brachten de treinen vele arbeiders naar en van bedrijven als Bruynzeel en Norit aan de westkant van de spoordijk en Eurometaal en Machinefabriek Hembrug aan de oostkant ervan.

De Hembrug is er niet meer; hij is in 1983 afgedankt en gesloopt. Gelukkig hebben we de foto’s nog en de draaispil van de brug, die op initiatief van de schrijver dezes bewaard bleef.

Tekening van de Hembrug door de auteur gemaakt.