Als ik meeloop met de Dam tot Damloop, verdien ik ook zo’n mooi pak.

Ik startte met de Dam tot Dam loop voor mijn eigen Verkade-verzameling. Ik heb een Verkade-Verzamel-Zolder in mijn huis. En daar gaat mijn verhaal over.

Mijn man John werd in 1973 bedrijfsleider bij Verkade. Deze fabriek spreidde toen de vleugels uit en begon een Mariakoekjesfabriek in Bandung in Indonesië. Ons huis stond naast de fabriek, daardoor was ik er erg bij betrokken. Toen wij terug gingen naar Nederland had ik een paar wikkels met Mariakoekjes (biscuits made in Indonesia) in mijn koffer. Eén daarvan ligt nu in de vitrine van het Verkade-museum.

In Beverwijk op de Zwarte Markt vond ik een oud blikje van Verkade en dat was eigenlijk de start van mijn mini Verkademuseum. Ik ging ijverig aan het sparen. Alle dingen die ik belangrijk vond belandden eerst in de keuken, toen in de gang en later op zolder. Niet speciaal de spullen, maar vooral de verhalen erachter en de contacten met andere verzamelaars maken het zo leuk.

Tijdens de sport- en speldagen die Verkade destijds organiseerde stuitte ik op een man die een prachtig Verkade-trainingspak droeg. “Hoe kom je daar aan?” vroeg ik. Toen ik hoorde dat hij het via de Dam tot Damloop bemachtigd had, wilde ik ook zo’n pak voor mijn mini museum, maar dan moest ik wel zelf gaan lopen. Dat was het begin van mijn tweede hobby: hardlopen. Het was best wennen, maar na 9 maanden had ik mijn doel bereikt: ik kon de 10 mijl bedwingen. In 1996 haalde ik de finish en ik kreeg een mooi Verkade-shirt.

Twintig jaar lang heb ik de Dam tot Damloop gelopen en mijn finishtijd is nog steeds prima. Mijn leeftijd speelt hier blijkbaar geen rol.

Sinds de pensionering van mijn man loop ik niet meer in het Verkade-team. Ik loop nu in een shirt met het logo BBP (Boekhouding Brengt Plezier): het bedrijf van mijn dochter.

Het trainingspak heb ik inmiddels dik verdiend, gescoord via een ex-collega, voor mijn mini museum.