Zomerhuisje De Kluft

Willem Visser heeft in 1982 de geschiedenis van Timmerfabriek Visser, in 1932 door zijn vader opgericht, uitvoerig beschreven en tijdens ons gesprek citeert hij er af en toe uit. In de oorlog was het moeilijk aan werk te komen, “maar het voornaamste werk in deze jaren was wel voor de levensmiddelenindustrie van Verkade”. Timmerfabriek Visser werkte ook in de jaren na de oorlog nog veel voor ze:

“Al het machinale timmerwerk voor gebouwen en kistenreparatie wordt gemaakt. Gigantische hoeveelheden bolderbakken (voor de beschuitfabriek), koekplanken en fondantrekjes werden gemaakt. Hout was in die jaren nog op de bon en de distributie werd gedaan door het Rijksbureau voor Hout van het Ministerie van Economische Zaken. Om voor toewijzing van hout in aanmerking te komen moest men aanvraagformulieren invullen, de gemeente moest dan zijn stempel aangeven en een urgentieverklaring daarbij was altijd welkom. Omdat veel voor de voedselindustrie werd gewerkt, kwamen we vrij vlot aan hout”

“In 1949 werd voor de heer Tom Verkade (directeur van Verkade’s fabrieken) een zomerhuisje gebouwd op een hoog duin langs de straatweg in Egmond aan de Hoef. Het huisje met een grondoppervlak van ca. 5,5 x 10 meter werd opgebouwd van grote van tevoren in de fabriek gemaakte elementen”. Deuren en kozijnen kwamen van Bruijnzeel. Met een Verkadejeep-met-aanhanger werd alles naar Egmond vervoerd, het moest vanaf de weg met een grote bocht hoog het duin op, dat kon met die jeep. “Daar werd het afgebouwd, ik mocht een keer een dag mee toen mijn vader er werkte, ik hoefde niet naar school en speelde daar in het zand. Wat een feest!”

Wat hij ook nog heel goed weet is dat zijn vader en moeder op bezoek gingen in Egmond om het huisje te bekijken toen het helemaal klaar was. Ze zouden met de auto door de familie worden opgehaald. Zijn moeder was daar vreselijk zenuwachtig over. Ze ging er speciaal voor naar de kapper en trok haar netste kleren aan. “We woonden op het Blauwe Pad en daar kon geen auto komen, dus moesten mijn ouders op de afgesproken tijd naar de Westzijde lopen, daar kwam de familie met de auto en konden ze instappen. Zo ging het naar Egmond. Toen ze terugkwamen vertelde moeder dat mevrouw Verkade in het huisje gewoon op kousenvoeten liep. Het ijs was gebroken!”