Een kunstschat op het Haaldersbroek.

Een lerares klassieke talen op het Haaldersbroek kwam onverwachts in bezit van een belangrijke kunstschat. Hans Bax heeft dit van nabij meegemaakt.

“Omdat ik op het Zaanlands wat moeite had met Grieks en Latijn riepen mijn ouders de hulp in van mevrouw Taekens, zij was een gepensioneerde juf in klassieke talen en ze woonde aan de Braakdijk in een huis vlak bij de Haaldersbroekerbrug. Ze had vier kinderen, die woonden daar ook. Haar man was overleden.

Elke week fietste ik over de Oostzijde en het Kalf naar bijles.

In het huisje was het armoe troef. Het leek of het mijn lerares niets uitmaakte en ook haar kinderen trokken zich er niets van aan. Volgens mij was ze een aanhanger van de Stoïcijnen. Zij leefden 500 jaar voor Christus in een zuilengang onder Athene. Socrates was hun inspirator, zijn lijfspreuk was: niet hechten aan aardse zaken, want je gaat eraan ten gronde.

Toen ik mij op een dag meldde voor de les, riep ze: “Voorzichtig, de gang staat vol met schilderijen.” Ik wist niet wat ik zag, stapels kunstwerken, volgens mij wel zeventig stuks, en ook nog beelden.

Mevrouw Taekens vertelde het verhaal van haar vader, hij gaf onder andere schilderlessen.

Hij heette professor Brenner en was een goede bekende van Dr. Müller, de oprichter van het Kröller-Müller museum, hij had veel verstand van kunst. Vaak ging hij de boer op om kunstwerken, schilderijen en beelden aan te kopen voor het museum. Uiteraard kocht hij af en toe iets voor zichzelf, voornamelijk moderne kunst.

Zijn vrouw was het daar niet mee eens, het mocht bij haar niet aan de wand. Wat moest ze met die rommel? Een schilderij met twee zonnen: Uitgebloeide zonnebloemen en een oude postbode. “Zet die rotzooi maar in de schuur.”

Daar stonden niet alleen Van Gogh schilderijen, maar ook werken van Gauguin, Van der Leck en andere moderne kunstenaars. Mevrouw Taekens had alles geërfd en ze was in één klap multimiljonair geworden, misschien wel drie keer.

Ik feliciteerde haar, ze bedankte me. Tegelijkertijd vertelde ze, dat geld haar absoluut niet interesseerde en daar bleef het bij.

Wat er verder met haar kunstschat is gebeurd, weet ik niet. Het is zeer waarschijnlijk, dat het een waardevolle aanvulling is geworden in veel musea in Nederland.”