Het verhaal van Armen Melkonian

“Ik kwam zes jaar geleden als vluchteling uit Syrië, vanwege de oorlog en mijn seksualiteit.  Via Libanon en hulp van de UNHCR kwam ik met het hervestigingsprogramma met een speciale vlucht naar Nederland. Ik kreeg Zaandam als woonplaats toegewezen. Van Nederland en van Zaandam wist ik niks. 

Met een bus werden wij, een groep van vijfentwintig kwetsbare vluchtelingen (chronisch ziek, alleenstaande moeders, LHBTIQ+ vluchtelingen) daar naar toegebracht. Steeds brachten we iemand naar de nieuwe woning, feliciteerden hem of haar daarmee en gingen op weg naar het volgende adres. Maar in een trappenhuis reageerden buren boos, met opmerkingen als: “komen al die moslims hier wonen?” “mijn zoon is al jaren ingeschreven en zíj krijgen zomaar een woning” en meer. Ik kon het nog niet verstaan en werd er bang van! Gelukkig legden de mensen van het COA die ons begeleidden het aan die mensen uit.

Het is lastig in contact te komen met de mensen die hier wonen. De eerste maanden waren moeilijk, toen ging ik Nederlands leren in Amsterdam aan de VU en kon daar een netwerk opbouwen. Maar ik woon hier!  Van Zaandam wist ik niets en wat betreft de LHBTIQ+ community zag ik alleen het regenboogzebrapad bij de Gedempte Gracht. Via een netwerkborrel heb ik mensen ontmoet. Ik ben blij dat de stichting Zaanse Regenboog er nu is en zich laat zien. Wat me opvalt is dat er bij de activiteiten vaak alleen senioren zijn. Hoe kunnen we ook jongeren bereiken?

Ik ben heel blij, dat je hier als twee mannen hand in hand kunt lopen. Al valt het me op, dat juist Nederlanders daar banger voor zijn. Maar ik ben gevlucht om hier niet bang te hoeven zijn!  Er is kortgeleden een Regenboognota naar de gemeente gestuurd. Ik hoop erg, dat die er wat mee gaat doen en daarbij ook gebruik maakt van LHBTI community. Ik ga zeker stemmen als ik dat, hopelijk volgend jaar, mag. Een speerpunt voor mij is: mensen moeten uit hun eigen kring, we moeten véél meer mengen: Zaankanters, LHBTIQ+’ers en ook vluchtelingen. Er is zoveel onwetendheid en angst over en weer. En we kunnen naar mijn overtuiging zoveel aan elkaar hebben en van elkaar leren.

Als vrijwilliger werk ik bij Vluchtelingenwerk met het project “Bekend maakt bemind” en vertel ik op scholen en in bedrijven mijn verhaal. Het moet worden gezien dat vluchtelingen, om welke reden ze ook gevlucht zijn, hier niet komen om van alles te krijgen, als profiteurs, maar dat ze ook heel veel kunnen geven!”