Deel 1: Jeugdherinnering aan Krommenie

“Het eerste waaraan ik denk als je om een jeugdherinnering vraagt, is Sint Maarten” zegt mijn dochter Suzan. ”Dat begon al op school: een lampion maken, karton uitknippen of uitprikken. Op de openingen plakte je van dat mooie gladde gekleurde papier. Als ze af waren werden ze opgehangen of ze stonden op je tafel. Volgens mij liepen we er op 11 november een rondje mee door de school. En natuurlijk zongen we de liedjes met elkaar. Dat deden we ook thuis met papa aan de piano, op de avond ervoor.

Op de avond van Sint Maarten aten we heel vroeg en niet zoveel en dan gingen we naar buiten. In het donker, voor mijn gevoel was het al heel laat, ik was nooit zo laat buiten. In de lampion brandde het lichtje en we hadden een katoenen zak voor het snoep om onze nek. Ik vond het ook wel een beetje eng, je belde aan bij onbekende mensen, wie zou er opendoen? Zouden ze aardig zijn? Maar ik weet ook nog, dat we echt boos waren als er niet werd opengedaan; dat hoorde niet, je was thuis op 11 november! We zongen dan keihard “hier woont een kikkerbil, die niks geven wil”.

Al lopend van deur naar deur moest je goed opletten, dat je het stokje recht hield, anders kon de lampion van het haakje vallen. En soms was het lastig: je lampion vasthouden, snoep in je zak doen. De zak vulde langzaam maar zeker met allerlei soorten snoep: schuimpjes, veel kleine taaitaaipopjes, tumtum, pepernoten, soms een lolly of een mandarijntje. We zongen altijd het hele liedje uit, ook als de mensen al snoep in onze zak hadden gestopt.

Toen we groter werden gingen we ook naar het Vlietsend en de Zuiderhoofdstraat. Daar waren de winkels speciaal open en je kreeg er ook heel speciale dingen: bij de slager worst en bij de bakker een velletje eetbaar papier, ouwel, dat onderop van die koeken zit, dat was heel speciaal. Bij de snackbar een kroket! Die ging natuurlijk niet in je zak, die at je meteen op.

Eenmaal weer thuis werd de zak geleegd in een grote glazen ovenschaal en dan mocht je er nog wat van eten. Ik vond het prachtig, al dat lekkers was allemaal alleen van mij! In mijn herinnering lag ik pas heel erg laat in bed. De volgende dag ging er snoep mee naar school als “pauze eten”, voor deze keer hoefde het niet gezond te zijn! Hier in Leiden wordt het niet gevierd, maar op 11 november denk ik er altijd even aan.”

<a href=”https://zaansmuseum.nl/verhaal/schaatsen-op-onze-sloot-in-krommenie/”>Lees verder: Deel 2: Schaatsen op “onze” sloot.</a>

&nbsp;

&nbsp;