Say “yes” to the dress.

Het leek een sprookje. Hij had me eindelijk ten huwelijk gevraagd. Natuurlijk heb ik “ja” gezegd en de tijd na het aanzoek was gevuld met leuke dingen, rondom de vragen: Waar, Wie, Wat, Wanneer?

Het leek allemaal nog ver, maar de tijd tikte. De datum was vastgesteld en voor die tijd moest alles geregeld zijn. Locatie, hapjes, drankjes, uitnodigingen en ga zo maar door.

Niet onbelangrijk was de outfit. Voor mijn aanstaande geen punt: jasje, dasje.

Voor mijzelf een belangrijk item. Op deze dag moest ik er perfect uitzien. En mijn moeder zou met mij mee gaan. Ik wilde er een heerlijk uitje van maken en nodigde ook Truus, mijn toekomstige schoonmoeder uit. Had ik dat maar nooit gedaan!

In Zaandam was een nieuwe bruidswinkel geopend, die had een goede naam volgens mijn vriendinnen. Wat kon me gebeuren?

Opgewonden stapten we naar binnen. Een bruidsmuziekje uit de Lohengrin begeleidde ons.

Ik vond het een beetje eng. Hoe moest ik tussen al die wolken van tule de jurk vinden, die speciaal voor mij gemaakt zou zijn? Gelukkig kregen we een kopje koffie aangeboden om het ijs te breken.

“Waar zijn de bonbons?” vroeg schoonmama. “Dat hoort er toch bij.”

Ik voelde me de vlammen uitslaan. “Truus,” siste ik. “Dat is helemaal niet belangrijk.”

“Ik vind, dat er bruidssuikers moeten zijn,” zeurde zij. Vervolgens stoof zij op het eerste beste rek af en greep er een draak van een jurk uit. “Trek aan, ik vind hem mooi.” Ik durfde niet te weigeren en op haar aanwijzingen hees ik mij in het ene na het andere misbaksel. Het was haar feestje. Ik was het slachtoffer en zowel mijn moeder als ik waren te verbaasd om haar te stoppen.

Toen ze uiteindelijk met een glimmend pikzwart exemplaar op de proppen kwam, was voor mij de maat vol. Eindelijk kon ik de juiste toon vinden. “Ik denk niet, dat het wat wordt, Truus, we moeten maar naar huis gaan.” “Nou ja,” protesteerde zij.

Half huilend kwam ik thuis. “Wat is er met je?” vroeg mijn vriendin, nieuwsgierig naar mijn aankoop. Nadat ik mijn verhaal verteld had, zei ze. “Kom op, we gaan terug.”

De eerste de beste jurk die ik nu aanpaste, was perfect. Ik kon niet geloven dat zoiets mogelijk was.

Ik heb goed nagedacht. Straks ga ik terug naar de winkel om een aanbetaling te doen.