Elf broden voor Irene.

Irene woont al veertig jaar in de Zaanstreek. Ze vertelt over haar ervaringen als Spaanse in de Zaanse industrie.

‘In 1977 ben ik hier gekomen. Ik was nog nooit in de Zaanstreek geweest, maar mijn man wel. Hij heeft in de jaren zestig bij Verkade in de fabriek gewerkt. In Spanje was werkloosheid en in Nederland was juist veel werk. In Nederland kon je goed verdienen.’

‘Toen ik hier kwam was alles nieuw voor mij. De dicht op elkaar staande huisjes zagen er ongeveer allemaal hetzelfde uit en alles was zo plat. Net een poppenwereldje. Dat vond ik wel mooi. Bij ons in Noord-Spanje zijn er heel veel bergen. Zaankanters vond ik wel hartelijke mensen, maar ik sprak natuurlijk geen woord Nederlands dus met ze praten was lastig. Ik heb bij de bakker wel eens per ongeluk elf broden in plaats van een half brood besteld.’

Irene werkte eerst een jaar bij Muskopak in Wormer. Maar dat verdiende niet erg goed. Toen hoorde ze van haar schoonzuster dat er vacatures bij Lassie waren.

‘Ik ging in 1979 bij Lassie in de productie werken. Inpakken, stapelen, vroeger deden we alles met de hand. Ik werkte in de ploegen van 6:00 tot 14:00 of van 14:00 tot 22:00. Er werkte van alles door elkaar: Spanjaarden, Nederlanders, Turken, Marokkanen, Ghanezen en misschien nog wel meer.

Op de werkvloer praatte je over werk, je privéleven, het land waar je vandaan kwam, dat soort dingen. De één sprak een paar woorden Turks, de ander een paar woorden Spaans, de ander weer een paar woorden Nederlands en de rest ging met handen en voeten. Je moest zelf de taal leren door te oefenen op je werk, op straat of met een cursus. In het begin werden er geen taalcursussen georganiseerd door de bedrijven of de gemeente. Het was toen wel gezellig hoor. Je kon de machine stoppen en koffie gaan drinken met zijn allen. Dat is nu heel anders. Nu is het alleen maar werken, werken, werken, werken.’

Door het zware werk kreeg Irene last van haar rug en moest ze stoppen bij de productieafdeling. Ze kon bij Lassie verder op de afdeling quality control. Daar werkt ze nu nog steeds. Omdat ze bijna veertig jaar in dienst is, kreeg ze als eerste het nieuwe boek 125 jaar Rijst aan de Zaan overhandigd.