Rob Duits: Analist, caravanner en ansichtkaartenverzamelaar (partner van Dinie Bakker).

Roken mocht nog op het lab en met een sigaret achter hun rug, liep het personeel de destillatieafdeling op.

“Na mijn middelbare school solliciteerde ik bij Verkade. Ik werd analist. Na mijn diensttijd kwam ik terug en kreeg ik een andere functie. Ik begeleidde de ontwikkeling van nieuwe instrumenten die nog niet te koop waren. Het hoofd van het lab, heer Zeden onderzocht die dingen in het buitenland en wij deden dat bij Verkade, onder andere Teflon.

Dat was heel duur, een gulden per gram. Ook voor gaschromatofie deden we veel werk. We deden ook ingewikkelde analyses van smaak- en geurstoffen.

Procestechnologie en fabrieksprocessen was een van mijn volgende taken vanuit het laboratorium.

De verbouwing en de overgang van het oude naar het nieuwe lab heb ik van nabij meegemaakt. We hadden heel veel materiaal en alles moest mee. We deden veel voorbereidingen. De verhuizing werd goed voorbereid, zodat iedereen kon doorwerken. We gingen tijdelijk naar de eerste etage koekfabriek en daarna naar de nieuwbouw. Ik was daar heel nauw bij betrokken. We gingen zelf aan de slag om alles zo goed mogelijk op zijn plek te krijgen. Het was een flitsende actie.

Het was ook nog zo, dat het lab onderdeel was van de waxinefabriek. Op de bovenverdieping was een destillatieafdeling, daar stonden dingen die tegenwoordig misschien illegaal zijn.

Roken mocht nog op het lab en met een sigaret achter hun rug, liep het personeel de destillatieafdeling op. Terwijl er grote borden ‘brandbaar en vuurgevaarlijk’ hingen. Er was ook een fotografieafdeling en er werden zelfs röntgenfoto’s gemaakt van mensen die in de fabriek een ongeluk kregen. Foto’s maken en met de bedrijfsarts overleggen of ze naar het ziekenhuis moesten.

Jaap Kaptein was de fotograaf. Hij zorgde ook voor alle foto’s in ons personeelsblad De Kern. Voor hij fotograaf werd was hij laboratorium medewerker. Hij moest een keer monsters ontbijtkoek halen, een klein stukkie. En hij kwam terug met een hele plaat vol. Dat was grappig. Er gebeurden wel meer grappige dingen.

Als ik nog aan mijn jubileum denk. Dat ging over reizen. Over Noorwegen. Ik ging ook wel naar Frankrijk en toen hadden ze bedacht dat ik een pakje kreeg met ‘Pro Duits’ erop.

Ik verzamelde ook veel ansichtkaarten, die mijn collega’s naar het bedrijf stuurden. Die heb ik nog steeds. Als iemand een jubileum had, keek ik of er een ansichtkaart bij zat van diegene en die gebruikten we dan voor het jubileumprogramma.

Voor onze collega Nauta hebben we een heel programma rond die ansichtkaarten gemaakt. Dat was echt hartstikke leuk.”