We zijn heel blij: we hebben er een Nederlander bij!

“Eind september 1974 kwam ik aan op Schiphol. Ik reisde met de KLM van Tanssikht in de vallei van de Draa, via Casablanca en Lissabon. Ik meldde me op 1 oktober bij de Vreemdelingendienst. Mijn vader is me in 1962 voorgegaan. Hij had een huisje in de Oranjestraat gekocht. ‘De eerste Marokkaans-Zaanse huizenbezitter’. Via hem kwam ik in dienst als schoonmaker bij Cacao de Zaan. Een goed bedrijf. Veel familieleden en kennissen van mij werkten daar. We woonden met 20 mannen in een oude villa aan de Lagedijk 8. Het pand bestaat niet meer. Er is nu een parkeerterrein.

Ik ging naar de avondschool en werkte aan mijn eigen ontwikkeling: de Nederlandse taal, groei in de maatschappij en een VAPRO opleiding (vakopleiding voor operators). Via het bedrijf kreeg ik de mogelijkheid om een KMBO-opleiding (kort middelbaar beroepsonderwijs) te volgen aan de Jedelooschool, 1 dag in de week. Ik ben overal voor geslaagd: een hele stapel Nederlandse getuigschriften waar ik trots op ben.

Ik werd na 20 jaar als procesoperator in ploegendienst ziek. Suikerziekte was de diagnose. Men adviseerde mij om te stoppen met werken in de fabriek. Ik kon terecht in het laboratorium van Cacao de Zaan en dat doe ik nu nog met veel plezier.

In 1976 trouwde ik, mijn vrouw is in 1978 overgekomen. We kochten het pandje naast mijn vader in de Oranjestraat. Helaas zonder gemeentegarantie. Het was een miskoop: de hele spoorbuurt zou worden gesloopt. Mijn vader heeft gelukkig de grondprijs teruggekregen.

Ons gezin verhuisde in 1989 naar de Eendrachtstraat in Koog aan de Zaan. De grond onder ons huis werd gesaneerd. Er had een fabriek had gestaan. We kregen zeven kinderen; zij zijn naar alle windstreken uitgevlogen. We hebben vier kleinkinderen.

In 2004 werd ik opgeroepen voor een inburgeringscursus. Mijn map vol met Nederlandse getuigschriften accepteerde de IND niet. Het was alsof ik vanaf nul opnieuw moest beginnen. Er waren heel veel regeltjes, die we moesten opvolgen, daar hebben we ons keurig aan gehouden. We konden een Nederlands paspoort aanvragen. Toen dat voor elkaar was, werd plechtig omgeroepen in ons bedrijf: ‘we zijn heel blij, want we hebben er een Nederlander bij, dat is de heer Abdellah Benaya!’

Nu kunnen we zonder problemen onze familie in het buitenland bezoeken. We zijn gelukkig hier in de Zaanstreek. We voelen ons welkom in Nederland”.