Deel 1: Van de Hollandse Zaan naar de Korana in Kroatië.

‘Ik vertrek’ naar Joegoslavië.

Voor de serie verhalen van Jannie Rapaic-Jonker heb ik verschillende malen de lange reis naar Kroatië gemaakt. Ze woont daar een groot deel van het jaar.

“In het jaar 1954, toen ik tien jaar was, maakte ik kennis met Joegoslavië. Mijn ouders waren best vooruitstrevend op het gebied van vakantie vieren. We reisden met de ‘Kever’ en geen berg was ons te hoog. Er waren nog weinig tunnels in Oostenrijk. Op de ‘Katjesberg’ moesten mijn moeder en ik uitstappen en zelf het laatste stuk omhoog lopen. Joegoslavië was een samengesteld land. Het bestond uit Kroatië, Slavonië, Servië en Bosnië Herzegovina.
Maarschalk Tito was de baas en na zijn dood in 1980 ontstond een strijd tussen de verschillende delen van Joegoslavië. Ze hebben zich ‘vrij gevochten’. Die strijd heb ik niet bewust meegemaakt.

Kroatië was een geweldig vakantieland. We sliepen in een tentje en belandden in Plitvice bij de watervallen. We konden in die tijd vrij kamperen en heerlijk zwemmen in de meren.

Toen ik zestien jaar was ontmoette ik daar mijn toekomstige man. Hij was boswachter. Zijn ouders bezaten stukken land in de omgeving en het gebied werd langzamerhand ontwikkeld door de aanleg van paden en loopbruggen. Als er toeristen kwamen stonden de bewoners op de bruggen met souvenirs, handwerk, landbouwproducten en natuurlijk ook slivovitsj. We werden verliefd en wilden heel gauw trouwen. Van mijn ouders moest ik eerst mijn kleuterleidsters-opleiding afmaken en een baan zoeken. In 1964 kregen we toestemming.

Ik vertrok naar Kroatië naar mijn geliefde. We zouden een huis bouwen op het land van zijn ouders in Jezerce. In het Prasumawoud zochten we bomen uit voor onze huizen. Nu is dat gebied afgesloten; er leven beren en wolven. Mijn man kreeg een nieuwe baan, hij werd kok, eerst hier in het hotel van Jezerce en later in een groot hotel in Split. De eerste tijd woonden we in bij zijn ouders. Toen ons huis klaar was, is onze oudste dochter geboren. Net op tijd!

Het waren zware jaren. Het gebied was onderontwikkeld. Er was geen elektra, alles moest van ver komen. Ik kon met niemand praten en de winter was verschrikkelijk. We sneeuwden in en konden geen kant op. Ik heb me vaak ellendig gevoeld en heel eenzaam met twee kinderen in dit vreemde land, waar ik niemand kon verstaan. Maar ja, ik was stapelverliefd op mijn eigen Kroaat.

Gelukkig hebben mijn ouders me door dik en dun gesteund.”

Lees verder: Deel 2: Van de Hollandse Zaan naar de Korana in Kroatië.